Gedichten

In het boek van Dineke ‘Dwars door de pijn. Mijn grillige weg van ziekte naar genezing‘, staan gedichten van Dineke.
Elke hoofdstuk wordt afgesloten met een daar bij behorend gedicht.

Dineke postte de reactie van Jan van den Bosch (Hour of Power), die zei geraakt te zijn door deze #gedichten. Kijk op: deze pagina

Eén van die gedichten is op LinkedIn, Facebook en Instagram geplaatst:

De dingen die niet overgaan
die krijgen nu hun naam.
Ik was daar en ik ben daar
en heb zo’n moeite met het hier.
Ik verlang naar hier,
maar weet niet hoe.
Ik gooi de lijntjes uit,
maar ben elke keer weer daar.
Ik verlang naar hier,
heb daarvoor alles gelezen en bedacht.
Ik ken het daar veel beter,
terwijl ik zo graag hier wil zijn.
Het zijn de dingen die niet overgaan.

Door het niet in de hand te hebben,
door het niet te weten,
val ik schijnbaar eindeloos door de leegte.
Mijn lichaam trilt, mijn adem stokt.
Zo eng is het.

De weg van god naar mens.
valt dwars door leegte,
gaat langs onbeschrijfbare zinloosheid,
bestaat uit existentiële angst,
gaat door niet-zijn naar zijn.

Niet weten mag!
Niet in de hand hebben kan!
Dat blijkt leven.
Ik ben een gewoon mens
Zo doe je dat.

Hier de pagina met de post!

Karin van Beek leest tijdens de opening van Podium VanKooten een gedicht uit het boek ‘Dwars door de pijn’ (p.84) voor:

‘Stil, mijn ziel, zwijg stil’,
zingt David in Psalm 62.
‘Toen ik zweeg,
teerden mijn beenderen weg’,
ontdekte hij in Psalm 32.

‘Spreken is zilver
zwijgen is goud’,
leerde ik.
‘Luisteren naar de ander,
is de minste zijn,
dat siert.’

‘Vertellen!
Een verhaal moet door je ziel verteld worden!’
ontdekte ik.

Alleen dan
groeit bewustwording.
Alleen dan
word je bevrijd.
Alleen dan kun je je openen
voor LIEFDE.

Na 3 maanden publiciteit schrijft Dineke:

Daar sta ik dan in al mijn kwetsbaarheid
Moet dit nu zo?
Kan dit niet anders?
Doe ik mijzelf dit aan?
Wie roept mij?
Waar geef ik gehoor aan?
Is dit mijn bestemming?

Daar sta ik dan in al mijn kwestbaarheid
En ga weer door die pijn en het verdriet
Voel die onverwachte verlossing
Is dit mijn erkentelijkheid aan de Eeuwige?
Is dit mijn vorm van dankbaarheid?
Zo in mijn naaktheid staan
Elke keer maar weer

Na 15 jaar praat ik er ten volle over
Mijn kant van mijn verhaal
Met respect voor allen
die niet konden, niet wilden, niet zagen
Dwars tegen mijn eigen geboden
En aannames in.
Moet dat zo?

Dan zing ik (met Ad den Beste):
Waarom moest ik uw stem verstaan?
Waarom die ongewende paden gaan?
Kom ik zo echt
bij U terecht,
ben ik wel uw beminde?

Ik voel het verdriet tot op mijn bot
Ik voel mijn eenzaamheid
mijn machteloosheid
mijn moedeloosheid
“Gij maakt mij steeds meer vreemdeling.
Ontvreemdt Ge mij dan, ding voor ding,
al ’t oude en vertrouwde?”