Dagen na Sinterklaas 1994 kwam ik thuis. Een wereld van verschil lag er tussen augustus en december. Het verschil tussen dagelijkse hoop, verwachting en uitzichtloosheid. Ik klampte mij angstvallig vast aan de waterkant. (met dank aan @StefBos)
Het punt waar ik mijzelf verloor
En toch mijzelf niet liet gaan
De pijn proberen te vermijden
Niet zeggen wat ik voel
Niet in de spiegel kijken
Bang voor mijn eigen ogen
Bang dat waar ik in geloofde
Al lang niet meer bestaat
Dus doorgaan met de maskerade
met mijzelf verraden
Tot alles ondergaat
Weten dat het al voorbij is
het toch ontkennen
Doen alsof ik onderweg ben
Doen alsof ik toch blijf drijven
Met het water aan de lippen
Ik zeg niet wat er aan de hand is
Terwijl ik niet meer weet waarheen
De kleuren worden grijzer
En alles wat ik nog kan doen
Is doorgaan tot het bittere einde
(naar ‘Valkuil’ van Stef Bos)
