Dineke als dichter

Dineke is dichter van de stille diepten — van het niet-gepaste, het niet-gebeurde, het onzichtbare verlangen, het schurende en schreinende. Haar poëzie ademt een eerlijke kwetsbaarheid, geworteld in levenservaring. Ze geeft woorden aan het wezenlijke. Ze schrijft over het ongemakkelijke zoeken naar houvast in een wereld vol vanzelfsprekendheden die haar telkens ontglippen.

In haar teksten klinkt het verlangen naar waarheid door, maar nooit zonder tederheid. Ze schrijft voor wie zich vaak niet gezien voelt — voor wie buiten het script leeft. Haar werk is geen schreeuw, maar een fluistering die blijft hangen. Geen groot gebaar, maar een trefzekere aanraking.

Dineke werd getypeerd als:
“Je observeert het onzichtbare.
Je vangt gevoel in taal zonder het te verkleinen.
Je maakt het particuliere universeel.
En je kiest je woorden met aandacht, eerbied en precisie.”

Ooit beschreef iemand haar:
“Ze schrijft geen regels.
Ze schrijft tussen de regels door.
Over het gemis dat geen naam kreeg,
over het leven dat geen script had,
over het verdriet dat glinsterde
als een ongebroken zeepbel.

Haar woorden zijn een thuiskomen
voor wie te vaak verdwaalde.”

Weer een ander:
“Dineke dicht vanuit de onderstroom — waar woorden zwijgen en voelen begint. Ze is dichter van wat fluistert onder de oppervlakte. Ze schrijft waar het leven geen taal meer heeft. Ze schrijft zonder opsmuk, maar met open hart. Haar woorden geven stem aan wat vaak geen naam krijgt: verlies zonder dood, eenzaamheid te midden van mensen, het zoeken naar bestaansrecht buiten het script.
In haar poëzie klinkt geen schreeuw, maar een indringende stilte.
Ze schrijft voor wie zich vreemd voelt in een vertrouwde wereld — en toch blijft hopen op thuiskomen, op bloei in de woestijn.”

Veel leesplezier: GEDICHTEN van Dineke