Dineke van Kooten
Dineke van Kooten
  • Home
  • Dineke van Kooten
  • Coaching
    • voor familiebedrijven
    • voor partners
    • voor singles
    • voor onderhoud
    • voor hoogbegaafden
  • Uit de praktijk
    • van directies van (familie)bedrijven
    • van vijftigplussers
    • van drukke gezinnen
    • van jonge stellen
  • Educatie
    • E-learnings
    • Podcasts
    • Artikelen
    • Relatietest
    • Compendium
  • Contact
    • Afspraak maken

“Ik ben fout geweest!”

Biechten. Een oud kerkelijk fenomeen wordt in een nieuw maat­schap­pelijk jasje gestopt. Tot in de jaren zestig en zeven­tig ging elke rooms-katholieke christen zeer frequent biechten bij de pries­ter. Biechten is voor de rooms-katholiek een sacrament van boete en zondevergeving. Wanneer men had ge­biecht en boete had gedaan, kreeg men vrij­spraak. Alsof Chris­tus Zelf had ge­zegd dat de biechter zijn zonden waren ver­ge­ven.

Gepubliceerd in: ‘Gereformeerd Weekblad’
datum: september 1996 (06)
auteur: Dineke van Kooten

Tegenwoordig kunnen we allemaal biechten via een computernet­werk (In­te­r­net) of in diverse programma’s op de televisie. Een publiek hoort ons verhaal aan en er volgt al dan niet een ver­zoening met ‘het slachtof­fer’ of men krijgt het zo nodige be­grip. Van de inter­viewer wordt verwacht dat hij ‘discreet’ met de informatie om­gaat; dat hij luistert, zonder meteen met een oplossing te komen; dat hij niet veroordeeld of bevooroor­deeld is; dat hij het toe­ver­trouwde niet be­schouwt als een last of dit onmid­dellijk tot een zorg voor zichzelf maakt; en dat hij niet geneigd is om zijn of haar eigen trauma’s (of her­innerin­gen daaraan) naast die van de biechter te leggen, waardoor het ge­sprek uiteindelijk meer om de inter­viewer dan om de biechter draait. De interviewer bezit daardoor zo’n beetje alle ken­mer­ken die een vertrouwenspersoon heeft.

Het suc­ces, volgens de programmamakers van biechtpro­gram­­ma’s, is dat mensen anoniem hun ver­haal kwijt kunnen. De gas­ten wor­den niet aangevallen, niet geconfron­teerd met oor­de­len die in de familiekring wel over hen zouden worden ge­veld. (Er is, naar mijn weten, nog geen onderzoek ge­daan naar de daad­wer­ke­lijke gevolgen voor de tv-biechter.)

Wat voor zin heeft biechten?
Door middel van biechten, luchten wij ons hart. Dat houdt ons le­vend en gezond. David zei/zong het al: “Toen ik zweeg, wer­den mijn beende­ren verou­derd” (Psalm 32:3). Door weten­schap­pelijk onderzoek is bewezen dat ac­tief wegstop­pen of verdrin­gen van pijnlijke, boze, ang­stige of verdrie­tige gevoe­lens en gedachten, hard werken is en veel energie kost. Op den duur kan dat wegstoppen de lichame­lijke gezondheid onder­mij­­nen.

Biechten geeft ook vaak troost. We hebben behoefte aan iemand die wij in ver­trou­wen kunnen nemen, bij wie we de mis­lukking van ons leven of van het moment kunnen op­biech­ten. We hebben be­­hoefte aan iemand die ons falen be­grijpt en zwijgend een hand op ons hoofd legt. Bekennen of opbiechten heeft door­gaans ook een span­nings­verminde­rend ef­fect. Wat we erdoor win­nen, is mogelijk niet alleen een gevoel van opluchting of ont­spanning als het verteld is, maar ook vaak een andere ma­nier van bele­ven van het probleem door de biech­ter zelf. Vaak zal het pro­bleem minder zwaar lijken dan tevo­ren en zullen we onszelf min­­der een ‘versto­pper’, een ‘heimeli­jkerd’ vinden en eerder iemand die de dingen onder ogen durft te gaan zien.

Maar waarom zeggen wij zo moeilijk “Ik ben fout geweest”?
We zijn bang om niet meer mee te tellen. We zijn bang dat ons vertrouwen geschaad wordt. We zijn bang voor afwijzing, voor mis­bruik en/of repre­sailles. Vertrouwelingen -met de ken­mer­ken van de eerder genoemde interviewer- zijn vaak niet een­vou­dig in onze directe om­geving te vinden, omdat we ou­ders, part­­­ners of kinderen veelal als ‘belanghebbende’ zien.

Biechten -in de algemene zin- is dus belangrijk. Biechten bij een ver­trouwenspersoon is op zijn tijd noodzakelijk. Maar voor­al het eerlijk opbiechten van fouten te­gen­over degene die we te kort ge­daan hebben, zou onvermijdelijk moeten zijn.

Ik vind het een gemis dat wij, pro­tes­tantse chris­tenen, el­kaar niet aansporen om te biechten, dat wij el­kaar niet aan­moe­­digen onze schuld te be­lijden en dat wij zo weinig voor­beel­­den daar­van om ons heen zien. Daardoor is het ook moei­lijk te­­gen onze naaste te zeggen: “Ik ben fout ge­weest”. Daardoor le­­ven we al­lemaal achter onze maskers, leven we alsof we nooit iets fout doen en maken we van onze harten moordkui­len en wordt -ook in de kerk- veel met de mantel ‘der liefde’ be­dekt. Daardoor is het ook vaak moei­lijk God onze fouten te be­lijden en te gelo­ven dat Hij onze zonden, onze schuld ver­geven wil. Daar­door kunnen we haast niet meer gelo­ven dat als we God onze zon­den be­leden hebben, wij het kwijt zijn en Hij ons lief blijft hebben om wie wij zijn.

Als we dat wonder als christenen zouden beleven en uitstralen; als we God en onze naaste onze fout(en) belijden en om ver­ge­ving vragen, dan hebben we geen televisie- en com­puter­pro­gram­ma’s nodig om onze zonden te belijden en ruzies op te lossen. Dan zal de biechter de rijkdom van het biechten en de lief­de van Jezus Christus ervaren en gesterkt worden om Zijn voor­beeld te volgen.

onderwerp: Dineke
Dineke van Kooten
+31 (0)6 15 10 91 06 info@dinekevankooten.nl Privacybeleid & cookies Disclaimer
Copyright © 2021