Dineke van Kooten
Dineke van Kooten
  • Home
  • Dineke van Kooten
  • Coaching
    • Coaching
    • Familiebedrijven
    • Partners
    • Singles
    • Onderhoud
    • Hoogbegaafden
    • Tarieven / condities
  • Uit de praktijk
    • van directies van (familie)bedrijven
    • van vijftigplussers
    • van drukke gezinnen
    • van jonge stellen
    • Cliënten ervaringen
  • Boek
    • Inhoud boek
    • Gedichten
    • Luisterboek
    • Bestellen
    • PODIUM VanKooten
    • Media
    • Recensies
    • Reacties Boek
    • Vragen van lezers
    • Video’s en podcasts
    • Achtergrond informatie
  • Educatie
    • Animatiefilmpjes
    • Artikelen
    • Compendium
    • E-learnings
    • Podcasts
    • Relatietest
  • Bijeenkomsten
    • Masterclasses
    • PODIUM VanKooten
    • Lezingen
    • Cursussen
    • Retraites
    • AGENDA
  • Contact
    • Afspraak maken
    • Nieuwsbrief
    • Adressen
    • Tarieven / condities

Menswaardig Leven?!

Menswaardig leven en sterven is weer even in het nieuws. Ook in Noord-Australië mag een arts nu een einde maken aan onmen­se­lijk lijden. In Nederland is er een vertaling van een boekje op de markt met tips om een einde aan het leven te ma­ken.

Gepulbiceerd in: ‘Gereformeerd Weekblad’
datum: oktober 1996 (08)
auteur: Dineke van Kooten

Voor de gemiddelde Nederlander is het een uitgekauwd onder­werp. Afgelopen zomer probeerde een Ame­rikaanse professor ons wak­ker te schudden. Want ook voor de gemiddelde kerkganger zijn onderwerpen als euthanasie en abor­tus zo afgezaagd gewor­den. We zien een bepaalde wrevel ontstaan wanneer dit onder­werp wordt aange­sne­den, want: ‘Dat doen wij toch niet’. We schudden ons hoofd en zeggen: ‘Het is toch wat, die slechte wereld!’

En toch – ben ik van mening – dat wij er mede de oorzaak van zijn dat er gespro­ken wordt over onmenselijk lijden en ster­ven. Dat wij er mede schuldig aan zijn dat actieve euthanasie en abortus plaats­vinden.

Twee oorzaken zijn daarvoor te vinden: ook wij, christenen, zijn be­gees­terd door de geest van de maakbaarheid, de tech­niek; ook wij, christenen, weten niet meer wat wij met lijden aanmoeten.

Hoe meer techniek de mens ontwikkelde, hoe meer begrip en hoe meer macht hij zich verwierf. De tech­niek mag bloot­leggen, ont­hullen zonder dat zij aan een hogere in­stan­tie verantwoor­ding behoeft af te leggen en voor de gevolgen aansprakelijk is. Gren­zen, beper­kin­gen, normen en verboden zijn er steeds min­der, worden steeds vager en zijn er om overwonnen te wor­den. De tech­niek moet vroeg of laat voor alle problemen, ook haar eigen problemen, een oplossing vin­den.

De wereld om ons heen en ook de medische wetenschap spie­gelen ons voor dat door de techniek gezondheid het hoogste goed is en dat er heel veel mogelijk is en in de toekomst nog mogelijk zal worden. Hierdoor kan de indruk ontstaan dat lijden niet meer hoeft en gezien het ‘kosten-baten’plaatje ook niet meer mag. Hoe weinig complimenteus het voor het mensdom ook mag klinken, de mees­te mensen maken, ook in voor een medemens le­vens­­be­dreig­den situaties, een ‘kosten-baten’bereke­ning en een nut­­tig­heids­overweging. De tijd die, en het geld dat we aan din­gen besteden, gaat ten koste van andere zaken. En die an­de­re zaken zijn vrijwel altijd mensen, anderen of wij­zelf. Wij le­ven in de tijd van het ‘agenda’-denken, het denken van de ‘doener’. Deze heeft voor het bezinnende denken weinig of geen tijd gereser­veerd.

Het is moeilijk voor hardwerkende, am­bitieuze en geslaagde mensen, die zelden iets van machteloosheid heb­ben erva­ren zo maar een ‘zwakke’ in hun midden te aanvaar­den. Zo’n zieke/lij­den­de/gehandicapte vertelt ons immers een compleet ander ver­haal, een verhaal van zwakheid, gebroken­heid, kwetsbaarheid, en vol­ledige af­hanke­lijk­heid.

Ziekte, handicap en lijden voert ons een wereld binnen waar we nooit aangedacht, laat staan van gedroomd hebben. Een wereld van nooit af­la­tende zorg en aan­dacht, een wereld van minieme ontwikke­lin­gen, een wereld van (nieuwe) gevoelens, emoties en gedachten. Maar het is ook een wereld van warmte en genegen­heid uit bronnen die voor hard­wer­kende, vooruitstrevende men­sen on­zicht­­baar zijn. We moeten bereid zijn om te leren juist in de zieke/gehandi­cap­te Gods aanwezig­heid in het leven te ont­dek­ken. We moeten bereid zijn innerlijk te groeien. Juist als we het gevoel hebben dat alles zich aan on­ze greep ont­trekt en dat onze wereld in­stort, kan het ons -wanneer we ons daarvoor de tijd geven- in contact brengen met dat deel van ons­zelf, dat meestal verbor­gen blijft achter de dikke muren van onze af­weermecha­nis­men. Dan kunnen we ervaren dat we van nature kwetsbaar zijn, dat we an­de­ren no­­dig hebben, dat we diep in onszelf onwetend en on­toe­rei­kend zijn en ten diepste afhankelijk. Dan hoeven we niet weg te lo­pen voor die angst­aan­jagende gevoe­lens, maar kunnen we deze door­­leven. Dan kun­nen we ervaren dat onze waarde als mens veel die­per ligt dan onze vaardigheden of prestaties. Dan leren we dat God van ons houdt om wie we zijn en niet om wat we kunnen.

De waarde van het leven van een gehandicapte of zieke is in Gods ogen zeker niet minder dan de waarde van het leven van ie­mand die ‘presteert’. Deze bijbelse, psychologische kijk op ziek/gehan­di­capt zijn kan een nieuw licht werpen op Gods ge­na­de en op on­ze opdracht om vanuit die genade te leven. In Gods tegen­woor­digheid stellen onze vaardigheden en prestaties niets voor. Maar blijft de vraag staan: ‘wat deed je voor de minste van Mijn broeders?’ Dan ervaren we onze gebrokenheid, afhanke­lijk­heid en tekortkomingen. Als we dit erkennen, zal God ons met Zijn liefde omar­men, een liefde die zo diep, sterk en ver­trouwd is, dat zij ons de kracht geeft alles nieuw te maken. Mensen krij­gen de kans om psy­chisch sterker te wor­den, maar ook om hun leven vanuit het geloof een andere wen­ding te ge­ven.

Als wij onze kinderen le­ren, als wij in de kerk ervaren dat wat wij anderen te bieden hebben, niet in de eerste plaats ligt in onze intel­ligentie, onze deskundigheid, macht, invloed of con­necties, maar in onze menselijke betrokkenheid, waarin de liefde van God zich kenbaar kan maken, dan is er geen plaats meer voor euthanasie en abortus. Want juist door onze af­wezigheid denken wij vaak: ‘Dit bestaan is zinloos’ en heb­ben wij anderen de kans gegeven te zeggen: ‘Zie je wel. Dit is uitzichtloos.’ Maar juist door onze aanwezigheid zien we dat ang­stige en vaak geknechte mensen gaven bezitten die wij dank­baar aan kunnen ne­men. Wanneer wij dankbaar aannemen wat zij met onze hulp bij zich­zelf hebben leren ontdekken, krijgen zij de ruimte als vol­waardig lid hun plaats in te nemen in de ge­meen­schap van men­sen.

Net als iedereen met een goede scholing en vooropleiding wil­len wij graag regelen en anderen vertellen wat ze moeten doen en den­ken. Maar als we als gemeente Christus willen volgen en ‘Zijn gezind­heid’ willen hebben, worden we geroepen ons dit pri­vilege te ontzeggen en dienaren van onze naaste te worden op plaatsen waar we liever niet zouden komen. Dan zitten we stil naast een ziek- en sterfbed. Dan luisteren we naar wat die ander ons geven wil en wat die ander aan ons vraagt. Wat een op­dracht!

onderwerp: Dineke
Dineke van Kooten
+31 (0)6 15 10 91 06 info@dinekevankooten.nl Privacybeleid & cookies Disclaimer
Copyright © 2022