Nog zonder woorden…
Nog zonder woorden
Stilvallen na het wonder
Ik werd aangeraakt.
Geen bliksem, geen stem,
maar iets
dat zich uitstrekte tot diep in mijn nacht
en zei: sta op.
En ik
stond op.
Maar schreeuwde niet.
Geen dans op de daken,
geen lofzang die galmt door de straten.
Ik ben stil geworden
als grond na regen.
Schaamte sluipt soms binnen:
waar is mijn getuigenis, mijn psalm,
mijn halleluja?
Maar hoe zing je
als het heilige in je is gaan wonen
en geen taal duldt die het breekt?
Ik draag het.
Niet op mijn tong,
maar in mijn stilte.
En misschien is dat genoeg.
Misschien is dát
de lofzang
die ik nog niet
durf
te zingen.