Revalidatie – oorverdovende stilte

De oorverdovende stilte van de hemel
in deze ontreddering…
Zou er licht zijn van de andere kant,
aan deze kant van de hel
of is er enkel duisternis?
Is het de stilte die zijn adem inhoud?
Of is het de stilte na de donder en de bliksem?

Ik belde mijn predikant:
“Kunt u alstublieft langskomen?
Ik word niet meer beter!”
Hij kwam – op zondagmorgen –
hij was toch in de buurt.
Hij sprak over zíjn preek en de gemeente.
Hij las het stukje uit zíjn bijbel,
reciteerde een fragment van zijn preek
en deed zíjn gebed.

Er was geen ruimte voor mijn hel.
Zijn vrouw wachtte met het eten…
Hij zou snel nog eens komen –
wat hij niet deed.

Ik belde mijn huisarts:
“Ik houd dit niet langer vol!”
Hij onderbrak zijn spreekuur
en hoorde mij aan.
Hij zei: “Ik snap je! Houd vol! Je kunt dit!“
een strohalm.

Hij kwam langs
Luisterde naar mijn verhaal
Als enige in deze tijd
En in zijn ogen zag ik begrip.

Het waren die kleine druppels
die toch mijn ziel bevochtigde.
En ik… ik keek weer naar de wolken
luisterde naar Bach –
uren, uren, uren
En de tijd gleed langzaam voorbij
in deze hel.

---

Bij het zien ‘Stuk’ de vierdelige docuroman waarin een aantal mensen wordt gevolgd tijdens de periode die ze doorbrengen in een revalidatiecentrum, werd ik diep geraakt. De serie legt bloot wat er gebeurt als het noodlot ineens toeslaat. Het revalidatiecentrum als biotoop waar dromen, verlangens en plannen doorlopend moeten worden bespiegeld en bijgesteld.

Er welden gedichten in mij op die eindelijk taal gaven aan wat al zooo lang (31 jaar) in mijn binnenste vast zat.
Ik lag in 1994 6 weken in het revalidatiecentrum in Den Haag, na 4 weken ziekenhuisopname en de medeling dat ik nooit meer beter zou worden:
– revalidatiecentrum/
– revalidatie-tijd/
– revalidatietijd/
– revalidatie-oorverdovende-stilte/
– revalidatie-woede/
– de-revalidatie-hel/