Revalidatie-tijd

MIJN tijd in het revalidatiecentrum
Van míj bleef weinig over
Sterker nog,
deze míj had ik niet eerder ontmoet
deze míj wilde ik nooit ontmoeten.

De mij van opzij, opzij, opzij –
De mij van doorgaan, hollen, niet stilstaan
De mij van: we hebben ongelofelijke haast
Die mij díe ken ik.

Maar
De mij van wachten, wachten, wachten
van liggen, schuifelen, stilstaan
van alle tijd – te veel tijd –
van saaiheid
van alle dagen hetzelfde
van uitzichtloosheid
Die mij wil ik nooit kennen

En toch
Op dat ene moment
Met de dokters en hun witte jassen
aan beide zijde van mijn bed
Zeiden zij: het komt nooit meer goed
Hoorde ik: deze mij
daar zal je het mee moeten doen.
De rest van je leven
je bed, je rolstoel,
je schuifelen en je pijn
Behoren vanaf nu bij mij.
Die andere mij is verleden tijd.

---

Bij het zien ‘Stuk’ de vierdelige docuroman waarin een aantal mensen wordt gevolgd tijdens de periode die ze doorbrengen in een revalidatiecentrum, werd ik diep geraakt. De serie legt bloot wat er gebeurt als het noodlot ineens toeslaat. Het revalidatiecentrum als biotoop waar dromen, verlangens en plannen doorlopend moeten worden bespiegeld en bijgesteld.

Er welden gedichten in mij op die eindelijk taal gaven aan wat al zooo lang (31 jaar) in mijn binnenste vast zat.
Ik lag in 1994 6 weken in het revalidatiecentrum in Den Haag, na 4 weken ziekenhuisopname en de medeling dat ik nooit meer beter zou worden:
– revalidatiecentrum/
– revalidatie-tijd/
– revalidatietijd/
– revalidatie-oorverdovende-stilte/
– revalidatie-woede/
– de-revalidatie-hel/