Revalidatietijd

TIJDens mijn TIJD in het revalidatiecentrum
Bleef er van mijn leven weinig over
Ik heb mijn leven verloren.
Mijn leven lag aan diggelen,
het lag aan gruzelementen.
De tijd stond stil.

Ik keek naar de wolken
Uren staarde ik ernaar.
Ik volgde de wolken,
zag hoe ze kwamen en gingen.
Ik wist niet dat er zoveel
lagen en richtingen waren.

In mij klonk onophoudelijk:
“Die wolken, lucht en winden
wijst spoor en loop en baan,
Zal ook wel wegen vinden,
waarlangs mijn voet kan gaan.”

Ik kon alleen maar huilen
Er bleef niets meer over
van mijn leven
van mij
Dit wil ik níet!
Dit kan ik níet!

Ik snapte er niets van
Waarom …
Waartoe …
Waardoor…
Waarover…
Waaruit…
Waarlangs…
Waarvoor…
Waarvan…

Er kwam geen eind aan.
Er was geen begin te vinden.

Ik kon de boodschap niet bevatten
Deze boodschap wilde ik niet
Mijn leven lag in scherven,
Ik bleef kijken naar de brokstukken
Ik wilde er niets mee
Ik kon er niets mee.

Ik luisterde naar Bachs pianoconcerten,
Terwijl ik keek
Uren, uren en uren
In een radeloos niet weten.
naar een reddeloos leeg gat.

---

Bij het zien ‘Stuk’ de vierdelige docuroman waarin een aantal mensen wordt gevolgd tijdens de periode die ze doorbrengen in een revalidatiecentrum, werd ik diep geraakt. De serie legt bloot wat er gebeurt als het noodlot ineens toeslaat. Het revalidatiecentrum als biotoop waar dromen, verlangens en plannen doorlopend moeten worden bespiegeld en bijgesteld.

Er welden gedichten in mij op die eindelijk taal gaven aan wat al zooo lang (31 jaar) in mijn binnenste vast zat.
Ik lag in 1994 6 weken in het revalidatiecentrum in Den Haag, na 4 weken ziekenhuisopname en de medeling dat ik nooit meer beter zou worden:
– revalidatiecentrum/
– revalidatie-tijd/
– revalidatietijd/
– revalidatie-oorverdovende-stilte/
– revalidatie-woede/
– de-revalidatie-hel/