Stotterend antwoord

Begin 1995 zette ik een stap
maar niet omdat ik klaar was voor verandering.
Ik begon omdat ik niet anders kon.
Ik zat niet op een pad —
ik was zoekend, struikelend,
ademhalend in paniek,
mijn levensweg was afgesneden.

Therapie was geen keuze,
het was noodzaak.
Ik gaf stotterend antwoord op vragen
die me meer ontregelden dan hielpen.
Ik zweette nachtenlang op wat onschuldig leek,
maar diep vanbinnen alles aanraakte
wat ik nog niet onder woorden kon brengen.
Het angstzweet brak me uit
De paniek vloeg meer dan ooit naar mijn keel

Ik zette voorzichtig een stap, dacht ik
maar ik gleed al weer uit voordat mijn voet stond
en denderde weer drie stappen terug
de afgrond in
weg bij wat ik dacht te begrijpen

Zo ging het.
Bij elke poging zag ik in de ogen
van mijn therapeut de aanmoediging:
Ga! Je kunt het!
Kom! Je doet het goed!
Het komt echt goed!

Maar elke poging scheen een vooruit,
maar bleek voor mij een val in het moeras.
Begrip kwam te vroeg — of te laat.
En ik? Ik leerde langzaam dat verdwalen
juist een vorm van beweging is.

Pas in 2004 zat ik rechtop.
Negen jaar heeft het geduurd
Elke keer in die vreselijke tijd dacht ik:
‘Nu weet ik het!’ ‘Nu ben ik er!’
Ik was nog geen eens op pad gegaan.
En nu ging ik: niet omdat ik er was,
maar omdat ik mijn benen begon te vertrouwen
terwijl ze trilden.