Moeders lijden na bevalling

In Trouw van 10-05-2025 staat in de bijlage ‘Tijdgeest’ een interview van Amber Dujurdin met de auteur Pauline Bijster (42), moeder van vijf kinderen, waarin ze haar openhartige en kritische boek over het herstel na de bevalling bespreekt. Volgens Bijster wordt dit herstel in onze samenleving zwaar onderschat. Toen ik het las, voelde ik een groeiende boosheid in mezelf. De diepte van de wijsheid die vrouwen door de eeuwen heen hebben gedeeld over bevallingen, het herstel en het moederschap wordt in dit verhaal niet meer erkend.

Vroeger was de bevalling, en vooral het herstel daarna, een collectieve ervaring. Vrouwen stonden niet alleen in het proces; ze waren samengebracht in een gemeenschap van andere vrouwen die elkaar ondersteunden. Het was niet alleen het fysieke herstel dat centraal stond, maar ook de emotionele en spirituele zorg voor de moeder. De overgang naar het moederschap werd niet gezien als iets dat je in je eentje moest doormaken, maar als een proces dat je als vrouw samen doorleefde met anderen. Deze gezamenlijke ervaring had een diepe kracht: vrouwen ondersteunden elkaar door hun eigen verhalen te delen, door fysieke zorg te bieden en door het inbouwen van rituelen en symbolen die de kracht van de moeder en de gemeenschap benadrukten.

Vroedvrouwen en andere vrouwelijke rolmodellen hadden diepgaande kennis van het vrouwelijke lichaam, van de bevalling en van het herstelproces. Zij stonden niet alleen met praktische kennis, maar ook met spirituele wijsheid en emotionele steun. De bevalling was een heilig moment, en de daaropvolgende kraamtijd werd zorgvuldig gekoesterd. Moeders werden ondersteund in hun herstel, en het was de gemeenschap die haar hierin bijstond. De kraamtijd was geen tijd van haast, maar van rust, van herstel, van zorg en van verbinding. In plaats van snel weer terug te keren naar het normale leven, kreeg de vrouw de ruimte om haar nieuwe rol als moeder te omarmen, met de steun van andere vrouwen.

Met de opkomst van medicalisering en het streven naar controle over de natuur, is echter veel van deze oude wijsheid verloren gegaan. De bevalling werd steeds meer geobjectiveerd, gereduceerd tot een medische procedure, uitgevoerd door professionals. Vrouwen werden niet meer gezien als draagsters van wijsheid, maar als patiënten. De bevalling werd een geïsoleerd moment, gecontroleerd door technologie en medische protocollen, waarbij de vrouwen die ooit samen deze rituelen en transities ondergingen, steeds meer naar de zijlijn verdwenen.

Het herstel na de bevalling, dat voorheen werd gedragen door de gemeenschap, werd nu een individuele aangelegenheid, met weinig ruimte voor de vrouw om zichzelf te verbinden met andere vrouwen die haar konden ondersteunen. Wat ik vandaag de dag vaak zie, is dat veel moeders zich niet alleen geïsoleerd voelen tijdens de bevalling zelf, maar ook in het herstel daarna. De fysieke en emotionele veranderingen die het moederschap met zich meebrengt, worden vaak niet erkend, en het lijkt alsof de vrouw in haar herstelproces nauwelijks ruimte krijgt om het proces samen met andere vrouwen te ervaren.

Dat ik boos ben, is dan ook volkomen begrijpelijk. De essentie van het moederschap – van vrouwen die elkaar dragen in het proces van geboorte en herstel – is verloren gegaan in een samenleving die te veel de nadruk legt op medische procedures en te weinig op de kracht van gemeenschappelijke vrouwelijke energie. Wat in het verleden een ritueel was, wordt nu vaak gereduceerd tot een technologisch beheerd proces. De diepe vrouwelijke wijsheid die van generatie op generatie werd doorgegeven, is verdrongen door het streven naar maakbaarheid en controle. Het lijkt erop dat we vergeten zijn dat het moederschap niet alleen een medische gebeurtenis is, maar ook een spirituele reis die we gezamenlijk kunnen dragen.

Pauline Bijster’s boek lijkt precies te reflecteren op deze tekortkomingen in onze moderne benadering van postpartumzorg. Ze werpt een kritisch licht op hoe we in onze samenleving de bevalling en het herstel zien, en wijst op de onderwaardering van de collectieve vrouwelijke ervaring. Het is hoog tijd dat we deze oude vormen van verbinding en ondersteuning opnieuw ontdekken. Door het herstellen van een gemeenschap die vrouwen ondersteunt, kunnen we weer leren van elkaar en onze eigen kracht herontdekken. We zouden kunnen beginnen met het erkennen van de kracht van vrouwelijke solidariteit, zodat bevallen en het moederschap weer ervaren kan worden als een krachtig en collectief proces, in plaats van een geïsoleerde gebeurtenis die wordt beheerst door medische professionals alleen.

De kracht van vrouwen, van hun collectieve wijsheid en steun, is altijd aanwezig geweest. Het is tijd om die kracht weer te omarmen en onszelf de ruimte te geven om samen het moederschap te dragen. Het herstel van deze oude vormen van zorg zou niet alleen de bevalling zelf veranderen, maar ook de manier waarop we kijken naar de rol van vrouwen in de samenleving.

De oude wijsheden over bevalling en het herstel erna, vooral binnen traditionele gemeenschappen, waren vaak geworteld in een diep respect voor de natuur, het vrouwelijk lichaam en de cyclus van leven en dood. Deze wijsheden werden van generatie op generatie doorgegeven, vaak via mondelinge tradities, en weerspiegelen een holistische benadering van zwangerschap, bevalling en kraambed. De rol van vrouwen in deze periodes was essentieel, en er werd veel belang gehecht aan de collectieve ervaring van het moederschap. Logisch dus dat wij – in een technocratische maatschappij – ons daar niet meer toe kunnen verhouden en verdwalen!

1. De rol van de vroedvrouw en de gemeenschap

In de weefsels van oude samenlevingen was de vroedvrouw niet zomaar een functionaris die bevallingen begeleidde, maar een wezenlijke drager van een eeuwenoude wijsheid, diep geworteld in de ritmes van het vrouwelijke lichaam en de mysteries van geboorte en leven. Zij was een vrouw van de gemeenschap, vaak opgegroeid in de schoot van dezelfde dorpen of stammen waar ze haar kennis en ervaring had opgedaan. Haar rol was meer dan enkel medisch: ze was de bemiddelaar tussen de vrouw en de natuurlijke krachten die haar lichaam tijdens de bevalling zouden leiden. Ze wist precies hoe het lichaam zich moest ontvouwen, hoe de ademhaling en beweging konden helpen om pijn te verzachten en het proces van geboorte op een diepere, spirituele manier te begeleiden.

De vroedvrouw had haar plaats binnen een groter netwerk van vrouwen die, via orale traditie en levenslange ervaring, het ritueel van geboorte doorgaven. Deze kennis was niet statisch of afstandelijk, maar werd doorleefd, gevoeld en doorgegeven van moeder op dochter, van oudere naar jongere vrouw, van vriendin naar vriendin. De vroedvrouw was niet alleen een medisch figuur, maar ook een gids, een vertrouweling, een zuster die met veel zorg en respect haar rol speelde in de intimiteit van de bevalling. Ze was er niet alleen om een geboorte te faciliteren, maar om de moeder te ondersteunen op een fysieke, emotionele, en spirituele reis die diepgaand was en vaak gepaard ging met transformatie.

Het was vaak niet slechts de vroedvrouw die de vrouw begeleidde tijdens de bevalling, maar een verzameling andere vrouwen uit de gemeenschap. Het was een ritueel van gezamenlijke aanwezigheid. De moeder, als drager van nieuw leven, werd omringd door een kring van zusters, moeders, tantes, schoonmoeders en vriendinnen – vrouwen die met liefde en zorg het geboorteproces met haar deelden. Het was een collectief ritueel, een heilige daad van gemeenschap die de vrouw ondersteunde in haar lichamelijke en geestelijke kracht. Deze vrouwen zorgden voor haar, niet alleen door haar met zachte handen te ondersteunen, maar ook door hun verhalen te delen, hun moed te bieden, en hun energieën in een collectieve stroom te brengen die de geboorte zou versterken.

In deze oude samenlevingen werd de bevalling niet gezien als een medische gebeurtenis die van buitenaf werd geregeerd, maar als een collectief ritueel dat de vrouw niet alleen door haar eigen kracht, maar ook door de krachten van de gemeenschap zou doorstaan. De kraamtijd werd daarom niet een tijd van isolatie, maar een heilige en gekoesterde periode van zorg en herstel. Het was een tijd van verzameling, waarin de moeder zich terugtrok in de bescherming van de vrouwenkring en zich voor zowel haar eigen herstel als dat van haar kind opende. Dit was niet een proces dat in stilte en afzondering werd doorstaan, maar iets wat gedeeld werd in de warmte van de gemeenschap, een tijd om geheeld te worden, niet alleen fysiek maar ook emotioneel en spiritueel.

In veel gevallen betekende dit dat de vrouw niet snel weer ‘terug’ moest keren naar haar dagelijkse routine. Er was geen druk om snel ‘terug’ te keren naar het leven buiten haar huis, geen eisen om haar rol als vrouw of moeder onmiddellijk te hervatten. De kraamtijd was een heilige pauze waarin de vrouw ruimte kreeg om opnieuw in haar lichaam te landen, om te herstellen van de intensiteit van de bevalling, en om zich voor te bereiden op de nieuwe rol die ze als moeder zou vervullen. In dit herstel werd ze niet alleen gesteund door haar gezin, maar door een breed netwerk van vrouwen die haar omarmden, haar voedden, haar geruststelden, en haar begeleidden.

De kracht van vrouwelijke solidariteit, zo diep geworteld in de tradities van oude gemeenschappen, was niet slechts een abstracte vorm van steun, maar een dagelijkse praktijk van gedeelde verantwoordelijkheid. Het idee dat de zorg voor een moeder na de bevalling een collectieve taak was, stond haaks op de hedendaagse ervaring waarin moeders vaak geïsoleerd raken in het moederschap. De steun die vrouwen aan elkaar boden was niet beperkt tot de bevalling alleen, maar strekte zich uit over de hele kraamtijd en zelfs daarna. Er was tijd voor rust, herstel, en de gelegenheid om op adem te komen. De hulp van anderen was gericht op het herstellen van de moeder, zowel lichamelijk als geestelijk, en ook op het erkennen van haar als een wezen dat een overgang doormaakte naar een nieuwe fase in haar leven.

Deze vrouwelijke solidariteit omvatte niet alleen zorg voor de moeder, maar ook voor het kind. Vrouwen in de gemeenschap deelden hun kennis over de zorg voor een pasgeborene – hoe je het kind moest vasthouden, voeden, en kalmeren. Ze gaven elkaar tips, technieken, en geruststelling. In veel culturen was het moederschap niet iets dat een vrouw in isolatie onderging, maar een proces dat samen met anderen werd gedeeld. De moeder was niet alleen verantwoordelijk voor het welzijn van haar baby, maar de gemeenschap was ook medeverantwoordelijk voor haar welzijn en dat van haar kind.

Deze diepe, gezamenlijke benadering van bevalling en kraamtijd getuigde van een grotere wijsheid over de cycli van het leven. Het was een erkenning van het feit dat het vrouwelijke lichaam en de geest niet enkel biologisch en medisch te begrijpen waren, maar dat er een diepere, spirituele betekenis schuilt in de overgang die plaatsvond tijdens zwangerschap en bevalling. In deze tradities werd de bevalling gezien als meer dan een lichamelijke gebeurtenis; het was een ritueel van overgang, een heilig moment waarop een vrouw het oude losliet om plaats te maken voor het nieuwe. De vrouw werd opnieuw geboren als moeder, een proces dat met eer en diep respect werd begeleid.

Deze oude wijsheden waren gebouwd op de onderlinge verbondenheid van vrouwen. Ze waardeerden de kracht die ontstaat wanneer vrouwen hun kennis, energie en ervaring met elkaar delen. De gebroken verbindingen die vandaag de dag vaak bestaan – waarin vrouwen het moederschap in isolatie ervaren – zijn een gevolg van de afname van deze gemeenschappelijke tradities. In plaats van samen te komen in een kring van steun en zorg, worden vrouwen vaak teruggeworpen op hun eigen kracht, soms met weinig meer dan de gedigitaliseerde raadgevingen van medische professionals of boeken. Maar de diepere wijsheid over de kracht van vrouwelijke verbondenheid en de kracht van zorg die uitgaat van een gemeenschap van vrouwen blijft een waardevolle erfenis die herontdekt kan worden. Het herstellen van die wijsheid, door vrouwen opnieuw samen te brengen in hun zorg voor elkaar, kan de geboorte- en herstelervaring transformeren en verdiepen.

2. De spirituele en symbolische waarde van de bevalling

In de oudheid werd de bevalling vaak gezien als een heilige gebeurtenis, een moment van transformatie dat niet enkel fysiek was, maar ook spiritueel en symbolisch. Het was een overgang die de vrouw, zowel in haar lichaam als in haar ziel, verbond met de cycli van het leven, met de aarde en de gemeenschap om haar heen. Dit was geen geïsoleerde gebeurtenis, maar eerder een ritueel dat de vrouw in een groter geheel plaatste – een universeel proces van schepping en vernieuwing dat eeuwenlang door generaties van vrouwen werd gedeeld.

In veel culturen werd de vrouw niet alleen als moeder gezien tijdens haar bevalling, maar als een brug tussen twee werelden: de wereld van het oude leven en de wereld van het nieuwe leven. Het moment van geboorte was een krachtig symbolisch ritueel waarin het vrouwelijke lichaam werd geëerd en de moeder werd gerespecteerd als een heilig scheppend wezen. Het werd gezien als een moment waarop de vrouw het oude losliet om het nieuwe te omarmen, een keerpunt in haar leven dat zowel de overgang naar moederschap als de continuïteit van het leven in de gemeenschap markeerde.

In deze gemeenschappen was de bevalling nooit een privégebeurtenis die alleen door de vrouw werd gedragen. Ze werd omringd door een cirkel van andere vrouwen – vroedvrouwen, zusters, moeders, tantes – vrouwen die met elkaar verbonden waren door gedeelde ervaringen van vrouw-zijn, die het ritueel van geboorte begrepen en deelden. Deze aanwezigheid van vrouwen was niet slechts praktisch, maar gaf de bevalling een aura van veiligheid, kracht en verbondenheid. De vrouw was niet alleen, ze was onderdeel van een groter geheel waarin haar kracht werd erkend, haar emoties werden gekoesterd en haar ervaringen werden gedeeld met andere vrouwen. Samen vormden zij een hechte cirkel van steun, zowel fysiek als emotioneel.

Het ritueel van de bevalling werd vaak begeleid door rituelen en ceremonies die de spirituele betekenis van de gebeurtenis onderstreepten. Deze rituelen varieerden per cultuur, maar ze hadden altijd hetzelfde doel: de overgang van de vrouw naar het moederschap werd als iets sacraals en krachtigs gezien. Vrouwen zongen vaak liederen, eenvoudige melodieën die de moeder kalmeerden en haar kracht aanwakkerden. Het zingen was niet slechts een vorm van afleiding, maar een manier om de vrouw te verbinden met haar voorouders, met de aarde, met de energie van de gemeenschap die haar steunde. Deze liederen, vaak vol symboliek, hielpen de vrouw door het pijnlijke en soms uitdagende proces van de bevalling, maar ze boden haar ook een spirituele steun die haar herinnerde aan de grootsheid van de gebeurtenis die zij doormaakte.

Het aansteken van kaarsen of het branden van wierook was een andere veel voorkomende praktijk. Vuur symboliseert vaak transformatie, licht en de overgang van de ene staat naar de andere. Het aansteken van een kaars kan de overgang van de vrouw van een ‘onbekende’ naar een ‘moeder’ markeren. Het licht van de kaars was een symbool van de nieuwe levensenergie die werd geboren, een verbinding tussen het aardse en het spirituele, tussen de vrouw en het nieuwe leven dat ze op de wereld zou brengen.

De kracht van verhalen speelde ook een grote rol in deze rituelen. Vrouwen deelden vaak verhalen over hun eigen bevallingen, verhalen die zowel de uitdagingen als de schoonheid van de ervaring weerspiegelden. Deze verhalen dienden niet alleen om de moeder gerust te stellen, maar ook om haar te herinneren aan haar eigen kracht. Het werd haar duidelijk dat ze niet alleen was in haar ervaring; zij was deel van een lange lijn van vrouwen die de kunst van het moederschap door de eeuwen heen hadden geleerd. Het delen van deze verhalen bood niet alleen praktische wijsheid, maar creëerde ook een diep gevoel van verbondenheid en solidariteit.

Deze rituelen en handelingen – van zingen en verhalen delen tot het aansteken van kaarsen en het creëren van een heilige ruimte voor de bevalling – gingen verder dan de praktische zorg. Ze versterkten het besef van de vrouw dat zij deel uitmaakte van een groter ritueel, een cyclisch proces van leven, dood en wedergeboorte. Deze kracht die vrouwen elkaar gaven, werd niet alleen fysiek gedragen, maar ook energetisch, emotioneel en spiritueel. De gemeenschap zorgde ervoor dat de moeder zich gesteund voelde, niet enkel als individu, maar als een levend deel van de bredere vrouwelijke energie die door de geschiedenis heen strekten. In dit ritueel van zorg en aandacht werd de vrouw niet gezien als zwak of passief, maar als een krachtige schepper die door het leven heen haar eigen wijsheid en kracht kon ontdekken, ondersteund door de collectieve kracht van de vrouwen om haar heen.

Het is belangrijk te begrijpen dat deze rituelen niet alleen de bevalling zelf omvatten, maar zich ook uitstrekten tot de periode daarna. De kraamtijd was net zozeer een ritueel van herstel en transformatie. Het herstel na de bevalling werd vaak geassocieerd met rituelen van rust, zorg en spirituele reiniging, waarbij de moeder niet alleen werd verzorgd door haar eigen handen, maar door de handen van de gemeenschap. Er werd ruimte gemaakt voor haar om weer in haar kracht te komen, om zichzelf en haar kind te omarmen in een periode van heling en verbinding.

Dit alles toont de diepe wijsheid van een samenleving die het proces van geboorte niet als een geïsoleerde gebeurtenis zag, maar als een essentieel onderdeel van een groter ritueel van transformatie en verbinding. De moeder was niet alleen een vrouw die een kind ter wereld bracht, maar een schepper, een brenger van leven, omgeven door de liefde, steun en kracht van de gemeenschap van vrouwen. Het was een heilige en sacrale gebeurtenis, geworteld in de wijsheid van het vrouwelijke, die haar kracht niet alleen ontleende aan haar lichaam, maar ook aan de energie van de vrouwen die haar steunden en met haar het ritueel van geboorte deelden.

3. De kraamtijd als rustperiode

In de oude tradities was de kraamtijd meer dan een periode van fysiek herstel; het was een heilige tijd van transitie en diepe introspectie, geworteld in de overtuiging dat de geboorte van een kind niet enkel het fysieke lichaam van de moeder, maar ook haar geest en ziel zou beïnvloeden. Het werd erkend als een periode van hernieuwde energie, maar ook van kwetsbaarheid, waarin de moeder de tijd en ruimte kreeg om zich aan te passen aan haar nieuwe rol en om zich volledig te verbinden met het nieuwe leven dat ze had geschapen.

In plaats van de gehaaste hersteltijden die we vandaag de dag vaak zien – waar vrouwen snel weer ‘terug’ moeten komen in het dagelijkse leven, het werk, en hun rol als actieve deelneemsters in de maatschappij – werd van moeders in veel oude culturen verwacht dat ze zich volledig terugtrokken om het herstel te omarmen als een ritueel van diepe genezing. De nadruk lag niet op productiviteit of het weer ‘normaal’ functioneren, maar op de vernieuwing van de energie van de moeder, zowel op lichamelijk als op spiritueel niveau. Deze tijd was heilig, gewijd aan de rustige wedergeboorte van de vrouw zelf, die nu niet alleen vrouw was, maar moeder – een status die met respect en geduld werd behandeld.

De kraamtijd was niet iets dat in isolatie werd doorstaan. De gemeenschap speelde een cruciale rol in deze overgang. Vrouwen – vaak moeders, tantes, zusters en vroedvrouwen – kwamen samen om de nieuwe moeder te ondersteunen, zodat zij zich niet belast voelde door de dagelijkse verantwoordelijkheden van het huishouden of zorgen voor anderen. De moeder werd beschouwd als een heilig wezen in deze tijd, en alles draaide om haar herstel en het welzijn van haar baby. Er was ruimte voor haar om niet alleen fysiek te herstellen, maar ook emotioneel en psychologisch te integreren wat het moederschap voor haar betekende. Vrouwen hielpen haar met huishoudelijke taken zoals koken, schoonmaken en het verzorgen van de andere kinderen. Dit was geen moment van tijdelijke verzorging, maar een periodes van zorg die de moeder in staat stelde om haar kracht en energie weer op te bouwen.

Maaltijden waren vaak speciaal voorbereid, rijk aan voeding en kruiden die de gezondheid van de moeder ondersteunden. De maaltijden waren zorgvuldig gekozen om haar herstel te bevorderen, haar energie aan te vullen en haar lichaam te helpen herstellen van de zware fysieke arbeid van de bevalling. In sommige culturen werden er specifieke recepten en rituelen rond voedsel bedacht die de vrouw zouden versterken, haar moederschap zouden zegenen en haar lichaam zouden helpen zich aan te passen aan het nieuwe leven. Voedsel werd zo niet alleen gezien als lichamelijke voeding, maar als een manier om de ziel te versterken, een spirituele daad die de moeder verbond met de gemeenschap en haar eigen innerlijke kracht.

De ruimte die de vrouw in deze periode kreeg, was niet alleen een fysiek herstel, maar een emotioneel en spiritueel moment van vernieuwing. Dit herstel was gericht op het vermijden van externe druk – de druk om weer ‘terug te komen in de samenleving’, om weer te werken, om zich snel aan de verwachtingen van de buitenwereld aan te passen. In plaats daarvan werd haar tijd om te rusten als essentieel gezien voor haar welzijn en dat van haar baby. Er was geen haast. In veel tradities werd de moeder geacht zo lang als nodig de tijd te nemen om haar lichaam, geest en ziel weer in balans te brengen. Dit kon weken of zelfs maanden duren, afhankelijk van de cultuur en de specifieke overtuigingen over het herstel van de moeder.

In sommige gemeenschappen werd de kraamtijd zelfs gezien als een tijd van isolatie, niet uit afzondering, maar als een manier om de vrouw de ruimte te geven om volledig te herstellen en zich voor te bereiden op haar nieuwe leven als moeder. Deze periode was gewijd aan intimiteit en connectie, waarbij de moeder tijd had om een band met haar baby te vormen zonder de afleidingen van de wereld daarbuiten. Het was een tijd voor verinnerlijking en diepe verbinding, een heilige ruimte waarin de vrouw werd beschermd, gekoesterd en erkend als de drager van nieuw leven.

Het mooie van deze oude benadering van de kraamtijd is dat het vrouwen niet alleen als ‘moeder’ of ‘geneesbare patiënt’ zag, maar als een totaal wezen dat door een diepe transformatie ging. De kraamtijd was een tijd om zowel de fysieke vernieuwing als de psychologische en spirituele integratie van het moederschap te ervaren. De gemeenschap stond hierin niet op afstand, maar was een essentiële schakel in het helende proces. Vrouwen voelden zich gesteund door elkaar, niet alleen door hun praktische hulp, maar ook door hun emotionele en spirituele aanwezigheid. Dit was een tijd waarin de nieuwe moeder haar plek vond binnen een collectief van vrouwen, waar de last van moederschap niet enkel op haar schouders rustte, maar gedragen werd door de handen en harten van de gemeenschap.

In tegenstelling tot de hedendaagse verwachtingen, waarin moeders vaak snel weer ‘terug moeten komen’ in hun oude rol en ritme, werd in deze oude tradities erkend dat de overgang naar moederschap tijd nodig had – niet alleen voor het fysieke herstel, maar ook voor het emotionele, sociale en spirituele herstel. Het respect voor deze tijd was fundamenteel voor het welzijn van de vrouw, haar baby en de gemeenschap als geheel. Door deze oude rituelen en praktijken opnieuw te overwegen, kunnen we misschien een meer holistische en verzorgende benadering van het herstel na de bevalling herstellen, waarbij vrouwen de tijd krijgen die ze nodig hebben om in hun eigen tempo te genezen en te groeien.

4. Het belang van voeding en kruiden

In veel oude culturen werd het herstel na de bevalling niet enkel gezien als een lichamelijk proces, maar als een holistische ervaring die het hele wezen van de vrouw raakte – haar lichaam, geest en ziel. De kraamtijd werd zorgvuldig ondersteund met specifieke voedingsmiddelen en kruiden die niet alleen de fysieke gezondheid van de moeder bevorderden, maar haar ook energetisch versterkten en hielpen de balans in haar lichaam weer te herstellen. In deze tijd van kwetsbaarheid en herstel waren kruiden en voeding essentieel om de moeder te ondersteunen in haar nieuwe rol en de zware taak van het moederschap.

Kruiden zoals brandnetel, venkel en frambozenblad speelden een belangrijke rol in deze oude herstelpraktijken. Brandnetel bijvoorbeeld, een kruid dat rijk is aan ijzer en andere mineralen, werd vaak gebruikt om bloedarmoede te voorkomen, wat een veelvoorkomend probleem was voor vrouwen na de bevalling. Het helpt ook bij het herstellen van de energie, het versterken van het bloed en het bevorderen van het algehele herstel van het lichaam. Dit was cruciaal in een tijd waarin de vrouw na de bevalling zowel fysiek als emotioneel uitgeput was.

Venkel was een ander belangrijk kruid dat werd gebruikt om de spijsvertering te bevorderen en de productie van moedermelk te stimuleren. Het werd vaak aangeduid als een galactagogue – een natuurlijke stof die de melkproductie bevorderde. Het was niet ongebruikelijk dat vrouwen venkelthee dronken of venkelzaad toevoegden aan hun maaltijden om deze belangrijke functie te ondersteunen, zodat ze hun kinderen optimaal konden voeden. Het werd ook gewaardeerd vanwege zijn kalmerende effecten, wat de moeder hielp om zich te ontspannen en haar hormonen in balans te houden na de bevalling.

Frambozenblad was een ander belangrijk kruid, bekend om zijn vermogen om de baarmoeder te versterken en te helpen bij het herstel na de bevalling. Het werd vaak gebruikt tijdens de zwangerschap om de baarmoeder voor te bereiden op de bevalling en na de bevalling om de samentrekkingen van de baarmoeder te bevorderen en het herstel van het voortplantingsorgaan te versnellen. Het werd ook gebruikt om de energie van de vrouw te herstellen, haar te helpen herstellen van bloedverlies en haar hormonale balans te stabiliseren.

Naast deze specifieke kruiden was er in veel culturen ook een nadruk op warm, voedzaam voedsel dat de vrouw zou helpen om haar energie aan te vullen en haar lichaam te genezen. De kraamtijd was een periode waarin de vrouw werd aangemoedigd om goed voor zichzelf te zorgen, en dit werd vaak ondersteund door andere vrouwen in de gemeenschap die maaltijden voor haar bereidden. Deze gerechten waren vaak rijk aan voedingsstoffen, gericht op het herstellen van de moeder’s kracht en energie.

Het idee achter deze voeding was niet enkel om het lichaam van de moeder fysiek te herstellen, maar ook om haar op emotioneel en spiritueel niveau te ondersteunen. Het eten van warm, voedzaam voedsel zoals soepen, stoofschotels, en gebakken gerechten was niet alleen gericht op fysieke heling, maar ook op het creëren van een gevoel van comfort en liefde. Het was vaak voedsel dat met zorg en aandacht was bereid door andere vrouwen, wat het proces van verzorging versterkte. De moeder werd dus niet alleen gevoed door het voedsel zelf, maar door de liefdevolle energie die erin werd gestoken.

In sommige culturen werden specifieke soepen en bouillons bereid die rijk waren aan dierlijke botten en organen, die essentiële voedingsstoffen zoals collageen, gelatine en mineralen bevatten, allemaal belangrijk voor het herstel van de moeder. Deze gerechten hielpen niet alleen het herstel van weefsels en botten, maar versterkten ook het immuunsysteem en zorgden voor een diepe, voedende energie die de vrouw door haar kraamtijd hielp. Ook voedsel met eiwitten, gezonde vetten en volkoren granen werd vaak aanbevolen om het lichaam van de moeder te ondersteunen.

Er werd ook veel nadruk gelegd op het belang van hydratatie, aangezien het lichaam na de bevalling veel vocht verloor. Warme kruideninfusies, bouillons, of thee gemaakt van geneeskrachtige kruiden werden regelmatig geconsumeerd om niet alleen de moeder te hydrateren, maar ook om haar spijsverteringssysteem te kalmeren en haar energie opnieuw te herstellen.

In veel gevallen kregen vrouwen kruidenextracten of tincturen om hun herstel te ondersteunen, vaak op basis van kruiden die zowel hun fysieke als emotionele herstel bevorderden. Deze kruiden werden vaak in de vorm van thee of vloeistoffen toegediend, maar ook als kompressen of baden die de vrouw helpen ontspanning en genezing te vinden. In veel gevallen werden ook rituelen van zorg en reiniging toegepast, waarbij kruidenmengsels werden gebruikt om het lichaam van de vrouw opnieuw in balans te brengen na de bevalling.

Deze oude voedings- en kruidenpraktijken waren meer dan simpelweg een manier om fysieke gezondheid te herstellen. Ze waren verweven met een dieper begrip van het herstel van de vrouw als geheel – lichamelijk, emotioneel en spiritueel. Vrouwen ondersteunden elkaar door het delen van kennis over voeding, kruiden en helende rituelen. De verbinding met deze oeroude wijsheid, waar zorg voor het lichaam hand in hand ging met zorg voor de ziel, was een essentieel onderdeel van het herstelproces na de bevalling.

Door deze oude wijsheden te omarmen, kunnen we misschien een meer integrale en heilzame benadering vinden voor de kraamtijd van de moderne vrouw, waarbij kruiden, voeding en gemeenschap weer een belangrijke rol spelen in haar herstel. Het herontdekken van deze holistische zorg kan niet alleen de lichamelijke genezing bevorderen, maar ook de emotionele en spirituele aspecten van het moederschap eren.

5. De kracht van vrouwelijke solidariteit en mentorschap

De kracht van vrouwelijke solidariteit en mentorschap was inderdaad een van de fundamenten van de oude praktijken rondom zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Dit systeem van gedeelde zorg en collectieve verantwoordelijkheid bood niet alleen ondersteuning voor de moeder, maar ook voor de gemeenschap als geheel. Het was een model van samenwerking en collectieve kracht, waarin vrouwen samenkwamen om elkaar te ondersteunen, te onderwijzen en te begeleiden.

In veel oude samenlevingen werd de bevalling en het herstel gezien als een gemeenschapsproces, waarin vrouwen niet slechts individuen waren die door hun eigen ervaring heen moesten worstelen, maar onderdeel van een groter geheel. Het idee van solidariteit onder vrouwen was doordrenkt van een diepe wijsheid en begrip van de kracht van vrouwelijke energie en de cycli van het leven. Dit was een tijd waarin vrouwen hun kennis en ervaringen met elkaar deelden, en waar jongere vrouwen konden leren van de meer ervaren vrouwen in de gemeenschap, die hen begeleidden in het moederschap en hen hielpen de kraamtijd door te komen.

De oudere vrouwen in de gemeenschap hadden vaak de rol van mentor of ‘wijze vrouwen’ die niet alleen praktische kennis over bevallingen en herstel hadden, maar ook een diepere, emotionele en spirituele wijsheid die essentieel was voor het welzijn van de moeder. Zij leerden de jongere vrouwen niet alleen de vaardigheden om goed voor hun kinderen en zichzelf te zorgen, maar gaven hen ook inzicht in de emotionele reis van het moederschap. Dit mentorschap was een cruciaal onderdeel van het proces van vrouwelijke opvoeding, waarbij elke generatie vrouwen haar kennis en ervaringen door de jaren heen doorgaf.

In dit systeem was er geen sprake van de isolatie of concurrentie die we vaak in de moderne samenleving zien. In plaats van vrouwen als individuele eenheden te beschouwen die zichzelf moesten redden, werd het moederschap gezien als een collectieve taak die de steun van de gemeenschap vereiste. De moeder was niet alleen verantwoordelijk voor haar eigen welzijn, maar stond in verbinding met andere moeders, oudere vrouwen en zelfs jonge meisjes die haar hielpen en van wie zij op haar beurt weer iets leerde. Er was geen schaamte of concurrentie tussen vrouwen, maar een diep respect voor de kracht en wijsheid van elk van hen, gebaseerd op hun gezamenlijke ervaringen.

Deze collectieve verantwoordelijkheid voor het welzijn van de moeder ging verder dan alleen het fysieke herstel. Het omvatte ook emotionele en spirituele steun, en deze verbindingen hielpen de vrouw niet alleen om haar fysieke kracht terug te krijgen, maar ook om zich te verbinden met haar nieuwe rol als moeder, met de gemeenschap om haar heen, en met de diepere krachten van het vrouwelijke. Deze gemeenschappelijke zorg versterkte de gemeente als geheel, omdat het moederschap niet als een isolerende taak werd gezien, maar als een centraal punt van verbindende energie. Moeders die goed ondersteund werden, konden op hun beurt weer zorgen voor anderen, wat de collectieve kracht van de gemeenschap vergrootte.

Het idee van solidariteit betekende ook dat vrouwen hun krachten bundelden om elkaar te ondersteunen in tijden van moeilijkheden. Het was niet ongebruikelijk dat vrouwen samenwerkten om elkaar door moeilijke tijden te helpen, zoals verlies, ziekte, of andere uitdagingen in het moederschap. Deze samenwerkingen waren niet beperkt tot praktische zaken als kinderopvang of maaltijden, maar ook geestelijk en emotioneel. Vrouwen gaven elkaar de ruimte om kwetsbaar te zijn, om zich te uiten, om door te delen wat soms moeilijk te begrijpen was, en om elkaar te versterken door gedeelde ervaringen.

Een belangrijk aspect van deze vrouwelijke gemeenschap was dat er niet alleen werd gezorgd voor de moeder, maar ook voor haar kind. Vrouwen begrepen dat het welzijn van de moeder onlosmakelijk verbonden was met het welzijn van haar kind, en dat het herstellen van de moeder cruciaal was voor het succes van het ouderschap. In veel culturen was het gebruikelijk dat de gemeenschap haar zorgen en steun deelde, van het verzorgen van het kind tot het onderwijzen van de moeder over opvoeding, verzorging en het belang van rust.

In dit systeem van solidariteit en zorg was er een dieper besef van het belang van relaties tussen vrouwen. Vrouwelijke relaties werden gezien als een bron van kracht, wijsheid en heling. De rol van de moeder werd nooit als een solistische taak beschouwd, maar als een deel van een groter netwerk van vrouwen die elkaar voedden, ondersteunden en begeleidden. Dit vergrootte niet alleen het welzijn van de moeder, maar ook het collectieve welzijn van de gemeenschap, aangezien iedere vrouw haar eigen kracht en energie in het geheel bracht.

Het herstel na de bevalling werd gezien als een ritueel waarin niet alleen de vrouw, maar ook de gemeenschap transformeerde. Het was een moment waarop de krachten van de vrouwelijke energie collectief naar voren kwamen, waarbij elke vrouw in haar eigen unieke rol bijdroeg aan het grotere geheel. Dit proces van samenwerking, delen en zorg ging veel verder dan wat er fysiek gebeurde – het ging over het versterken van de gemeenschap als geheel en het creëren van een netwerk van ondersteuning, liefde en verbondenheid dat alle vrouwen ten goede kwam.

In een tijdperk waar vrouwen vaak onder druk staan om snel weer terug te keren naar hun oude leven en rollen, kunnen we leren van deze oude vormen van vrouwelijke solidariteit. Door het herstellen van een gevoel van gemeenschappelijkheid en het versterken van de relaties tussen vrouwen, kunnen we een meer ondersteunend en helend systeem creëren voor de moeders van vandaag – een systeem dat niet alleen draait om de individuele vrouw, maar om haar plaats binnen de gemeenschap en de kracht die ontstaat wanneer vrouwen zich samen verbinden.

6. De symboliek van de overgang naar moederschap

In veel oude culturen werd de bevalling gezien als veel meer dan een fysieke gebeurtenis – het was een diep spiritueel overgangsritueel, zowel voor de moeder als voor het kind. De bevalling was niet enkel de geboorte van een kind, maar ook de geboorte van een nieuwe fase in het leven van de vrouw. Het moederschap werd vaak gezien als een spirituele roeping, een heilige taak die diep geworteld was in de natuur en de cycli van het leven. Het was een periode van persoonlijke transformatie, waarin de vrouw zichzelf ontdekte op een dieper niveau, niet alleen als individu, maar als drager van nieuw leven.

Deze overgang van vrouw naar moeder werd vaak gekarakteriseerd door rituelen en symbolen die haar kracht en veerkracht benadrukten. De bevalling zelf werd gezien als een krachtig moment van ontmoeting met de eigen kracht. Het was niet alleen een fysieke beproeving, maar een symbolisch ritueel waarin de vrouw haar eigen innerlijke kracht en mogelijkheden ontdekte. De kracht van de vrouw werd in deze context niet alleen gewaardeerd vanwege haar fysieke capaciteiten, maar vooral vanwege haar spirituele kracht – de kracht om nieuw leven te geven, te verzorgen, te beschermen en te koesteren.

De steun van andere vrouwen in dit proces was essentieel en werd vaak vormgegeven door rituelen die de overgang naar het moederschap vergemakkelijkten en bezegelden. Andere vrouwen – moeders, zusters, tantes, vriendinnen, en vroedvrouwen – kwamen samen om de moeder te ondersteunen, haar kracht te bevestigen, en haar te begeleiden in deze transformatie. In veel culturen was het gebruikelijk om de moeder te omarmen met gezamenlijke rituelen die haar overgang markeerden, niet alleen als een persoonlijke reis, maar als een collectieve ervaring waarin de hele gemeenschap werd betrokken.

Rituelen speelden een sleutelrol in het bekrachtigen van de moeder. Bijvoorbeeld, er werden vaak symbolische handelingen uitgevoerd die de kracht en moed van de moeder vierden. Dit kon het aansteken van kaarsen zijn, het zingen van liederen, het aanbrengen van rituele oliën, of het creëren van een heilige ruimte waarin de vrouw zich verbonden voelde met het grotere geheel van het leven. Deze rituelen hielpen de moeder niet alleen om haar rol als moeder te aanvaarden, maar ook om haar eigen kracht te omarmen, door haar te herinneren aan haar eigen diepe wijsheid en kracht.

De symbolen die tijdens de bevalling en het herstelproces werden gebruikt, hadden vaak een diepe betekenis die de rol van de vrouw in de natuurlijke orde en de spirituele verbinding met haar kind benadrukten. Bijvoorbeeld, het gebruik van bloemen, kruiden of edelstenen in rituelen zou de moeder kunnen helpen om zich te verbinden met de aarde, met de vrouwelijke energie en met de mystiek van het leven. In sommige culturen werd de placenta bijvoorbeeld als heilig beschouwd, en de manier waarop deze werd begraven of bewaard had een spirituele betekenis, vaak verbonden met de voortplantingskracht van de aarde.

De overgang naar het moederschap werd in veel gevallen niet alleen als een persoonlijke transformatie van de vrouw gezien, maar ook als een proces van collectieve groei voor de gemeenschap. Het moederschap was een rol die de moeder verbond met andere vrouwen en met de bredere gemeenschap, die haar steunde en begeleidde. Deze collectieve verantwoordelijkheid voor het welzijn van de moeder en het kind was essentieel voor het succes van de gemeenschap. In plaats van dat de vrouw haar moederschap alleen droeg, werd het gezien als iets dat in verbinding stond met de levenscyclus van de gemeenschap.

In dit licht werd de bevalling zelf vaak gevierd met rituelen die de kracht van zowel de moeder als de gemeenschap benadrukten. Het moederschap werd niet als een isolerende ervaring gezien, maar als een deel van een groter geheel. Het was een moment om de collectieve kracht van vrouwen te eren, en de manier waarop vrouwen elkaar steunden in het proces van geboorte en herstel was essentieel voor het behoud van de sociale structuren en de spirituele gezondheid van de gemeenschap. Rituelen zoals het delen van verhalen, het geven van advies of het geven van symbolische cadeaus waren manieren waarop vrouwen elkaar ondersteunden en de transformatie van het moederschap versterkten.

De kracht van deze rituelen ligt in het versterken van de verbondenheid van de moeder met haar gemeenschap en met de grotere kosmische orde. Ze hielpen de vrouw om zich niet alleen te verbinden met het fysieke proces van het bevallen, maar ook met de diepe spirituele dimensie van de geboorte, waarbij het moederschap werd gepositioneerd als een sacrale taak die haar verbond met het universum, met de aarde, en met de vrouwelijke energie die door de generaties heen stroomt.

Door deze rituelen en symbolen werden moeders herinnerd aan hun diepe kracht en hun vermogen om te genezen, te verzorgen, en te geven. Ze werden aangemoedigd om zich te verbinden met hun innerlijke wijsheid, om zichzelf te omarmen als onderdeel van een grotere, eeuwige cyclus van leven. Het was een tijd van zowel persoonlijke als collectieve transformatie, waarin de vrouw haar kracht als moeder herontdekte en zich volledig kon verbinden met de spirituele dimensie van haar rol.

In veel oude culturen werd de bevalling dus niet alleen gezien als een fysiek proces, maar als een krachtig spiritueel ritueel. Het moederschap werd gevierd als een fase van persoonlijke transformatie, waarin de moeder werd ondersteund door andere vrouwen en door de gemeenschap. Het was een tijd waarin de vrouw werd herinnerd aan haar diepste kracht en wijsheid, en haar reis naar moederschap werd gemarkeerd door rituelen die haar verbinding met haar eigen kracht en met de kracht van de gemeenschap versterkten. Het moederschap was een heilige taak die werd gevierd, ondersteund en geworteld in de diepe wijsheid van vrouwen die elkaar versterkten en begeleidden.

Kortom: de oude wijsheden rond bevalling en moederschap bieden ons een waardevol perspectief op het belang van gemeenschap, holistische zorg en de erkenning van de diepere, spirituele dimensies van het moederschap. In veel traditionele samenlevingen was de bevalling een collectieve gebeurtenis, waarin vrouwen elkaar ondersteunden, zowel fysiek als emotioneel, en waarin de transitie naar het moederschap werd gezien als een krachtig, symbolisch ritueel. Dit was een tijd van gemeenschapsverbondenheid, waarin vrouwen hun kennis, zorg en wijsheid met elkaar deelden, en waarbij de moeder niet geïsoleerd stond in haar ervaring, maar gedragen werd door de collectieve kracht van andere vrouwen.

De moderne, technocratische samenleving, daarentegen, heeft het wezen van de bevalling vaak ontdaan van haar spirituele en gemeenschappelijke betekenis, door het te reduceren tot een medisch proces dat gecontroleerd en beheerd wordt door technologie en professionals. Het idee van de bevalling als een holistisch en gemeenschappelijk proces is door de tijd en de vooruitgang in de medische wetenschap vaak verloren gegaan. In plaats van het te zien als een overgangsritueel dat zowel de vrouw als haar gemeenschap transformeert, is bevalling in veel gevallen een geprotocolleerde gebeurtenis geworden waarin vrouwen zich vaak alleen voelen in hun ervaring, of zich onder druk gezet voelen door externe normen en medische procedures.

Wat we vandaag de dag veelal zien, is een bevalling die wordt gedefinieerd door technologie, medische procedures en efficiëntie, in plaats van door de diepere, symbolische en spirituele verbinding die er tussen de moeder, haar baby en haar gemeenschap kan bestaan. Het systeem van medische interventie, hoewel noodzakelijk en waardevol in bepaalde situaties, heeft de emotionele en sociale context van de bevalling vaak weggeduwd, en daarmee de kracht van vrouwelijke solidariteit, de erkenning van de kracht van het vrouwelijk lichaam, en de gemeenschappelijke zorg voor moeder en kind. Dit heeft in veel gevallen geleid tot gevoelens van isolatie en vervreemding voor vrouwen die het gevoel hebben dat ze hun bevalling zelf moeten doorstaan, zonder de steun van een collectieve gemeenschap van vrouwen.

De waarde van het herstellen van deze oude vormen van steun, solidariteit en gemeenschapszorg is enorm. Het zou vrouwen kunnen helpen om de bevalling opnieuw te ervaren als een krachtig en collectief proces, waarin zij zichzelf en hun kracht kunnen ontdekken, ondersteund door andere vrouwen die hetzelfde pad hebben bewandeld. Het zou ook een herwaardering kunnen zijn van de rol van vrouwen in elkaar ondersteunen, zowel praktisch als emotioneel, en de erkenning van de spirituele dimensie van het moederschap, die in veel gevallen verloren is gegaan in de moderne benadering.

Het zou niet alleen de ervaring van de bevalling veranderen, maar het zou de manier waarop we als samenleving kijken naar moederschap en vrouwelijke kracht ingrijpend kunnen transformeren. Het zou ons herinneren aan de diepe wijsheid die altijd al aanwezig was in de gemeenschappen van vrouwen en ons aanmoedigen om die oude wijsheden opnieuw te omarmen, zodat we weer kunnen bouwen aan een systeem van zorg en ondersteuning dat vrouwen niet alleen fysiek helpt herstellen, maar ook emotioneel en spiritueel versterkt.

Er zijn verschillende boeken en films die de oude wijsheden, de rol van vrouwen in bevalling en het moederschap, en de collectieve ervaring van bevallen en herstellen belichten. Deze werken verkenden vaak de spirituele, rituele en gemeenschapsaspecten van bevalling, en herinneren ons aan de wijsheid die in veel oude tradities aanwezig was. Hier zijn enkele suggesties:

Boeken:

“The Red Tent” van Anita Diamant
Dit boek is een prachtig voorbeeld van hoe de vrouwelijke ervaring van menstruatie, bevalling en moederschap door de eeuwen heen werd doorgegeven in oude culturen. Het vertelt het verhaal van Dinah, de dochter van Jakob, en geeft een kijkje in het leven van vrouwen in de Bijbelse tijd, die elkaar ondersteunden in de kraamtijd en het moederschap. Het rode tent-concept symboliseert de ruimte waar vrouwen samenkomen om elkaar te ondersteunen, delen en hun rituelen te ervaren. Het boek benadrukt de kracht van vrouwelijke solidariteit en het belang van gemeenschappelijke rituelen.
“Ina May’s Guide to Childbirth” van Ina May Gaskin
Ina May Gaskin is een beroemde Amerikaanse vroedvrouw en een pionier op het gebied van natuurlijke bevalling. Dit boek biedt niet alleen praktische informatie, maar ook diepgaande verhalen over bevallingen die plaatsvinden in een gemeenschap van vrouwen die elkaar steunen. Het boek belicht de kracht van het vrouwelijke lichaam en de spirituele en emotionele kracht van de bevalling, met veel nadruk op de collectieve en natuurlijke aspecten van de bevalling.
“The Women’s Encyclopedia of Myths and Secrets” van Barbara G. Walker
Dit is een diepgaand boek dat de oude godinnenmythologieën en vrouwelijke rituelen onderzoekt, waaronder aspecten van de bevalling en moederschap in verschillende culturen. Het geeft inzicht in de oude wijsheid en hoe vrouwen in de geschiedenis werden gezien als de dragers van leven en de bewakers van genezing. Het is een waardevolle bron voor iedereen die meer wil begrijpen over de rol van vrouwen in oude tradities.
“The Birth Book” van William Sears en Martha Sears
Dit boek richt zich op de traditionele benadering van bevallen en moederschap, met nadruk op de kracht van een natuurlijke geboorte en het belang van de moeder en haar gemeenschap. Het boek benadrukt ook de rol van vrouwen die elkaar ondersteunen in het herstel en het moederschap, in tegenstelling tot de medische benadering die vaak geïsoleerd is.

Films:

“The Business of Being Born” (2008)
Deze documentaire gaat in op de geschiedenis van bevalling, de opkomst van medische interventie en de verschuiving naar ziekenhuisbevallingen. Het legt de nadruk op het verlies van de natuurlijke, gemeenschappelijke aspecten van bevallen en hoe vrouwen vaak gevangen zitten in een systeem dat hen niet de ruimte biedt om de bevalling als een geestelijk en sociaal ritueel te ervaren. Het is een oproep om het proces van bevallen te heroverwegen en weer te verbinden met oude vormen van vrouwelijke kracht en solidariteit.
“Birth” (2004)
Deze film heeft een meer symbolische benadering van het concept van geboorte, waarbij het moederschap wordt belicht als een spiritueel ritueel dat diep geworteld is in de geschiedenis en de culturele betekenissen van geboorte. Het speelt met de ideeën van reïncarnatie, spirituele verbondenheid en de continue cyclus van het leven. De film onderzoekt de mystieke en transcendentale aspecten van geboorte, en hoe vrouwen zich tot deze energie kunnen verhouden.
“The Midwife” (2017)
In deze Franse film wordt de rol van de vroedvrouw, die in oude tradities een cruciale rol speelde, belicht. Het verhaal volgt een moderne vroedvrouw die haar kennis en wijsheid inzet om vrouwen door de bevalling te helpen, en het toont de emotionele en fysieke zorg die vroedvrouwen aan moeders bieden. Het brengt de kracht van vrouwelijke solidariteit naar voren, vooral als het gaat om het ondersteunen van elkaar door het bevallings- en herstelproces.
“The Red Tent” (2014)
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Anita Diamant, brengt de miniserie het verhaal van Dinah en de vrouwencultuur uit de Bijbelse tijden tot leven. In deze film komen de rituelen van bevallen, menstruatie en moeder worden in een gemeenschap van vrouwen tot uiting. Het is een visuele weergave van de gemeenschappelijke kracht van vrouwen en de manier waarop vrouwen elkaar in oude tijden door de grote levensgebeurtenissen begeleidden.

Documentaires:

“Orgasmic Birth” (2008)
Deze documentaire onderzoekt de voordelen van een natuurlijke bevalling zonder medische interventie, en hoe de ervaring van bevallen kan worden verrijkt door vrouwelijke energie en verbinding met de gemeenschap. Het legt de nadruk op de kracht van de vrouw en haar lichaam, en hoe dit proces een spirituele en emotionele ervaring kan zijn wanneer het wordt ondersteund door een omgeving die liefde en zorg biedt.
“The Mama Sherpas” (2015)
Deze documentaire onderzoekt de rol van vroedvrouwen in het moderne Amerikaanse gezondheidszorgsysteem en hoe vroedvrouwen kunnen bijdragen aan een meer gepersonaliseerde en menselijke benadering van bevallen. Het biedt een mooie inkijk in hoe vroedvrouwen vrouwen kunnen ondersteunen bij bevallingen en het herstel, in lijn met oude tradities, terwijl ze tegelijkertijd de voordelen van medische zorg combineren.

Andere bronnen:

“Birthing from Within” van Pam England
Dit boek combineert psychologische, spirituele en fysieke benaderingen van bevallen en moederschap. Het behandelt de innerlijke wijsheid van de vrouw en hoe ze deze kan gebruiken tijdens de bevalling. Het is een holistische benadering die de oude tradities van vrouwelijke zorg en ondersteuning terugbrengt.
“Spiritual Midwifery” van Ina May Gaskin
Dit boek is een compilatie van verhalen over bevallingen in de gemeenschap van vrouwen die Gaskin heeft begeleid op haar boerderij in Tennessee. Het biedt inzichten in natuurlijke bevalling, waarbij de vrouwelijke kracht en gemeenschap centraal staan.

Deze boeken, films en documentaires helpen ons de waardevolle oude wijsheden en praktijken rond de bevalling en het moederschap te herontdekken, en geven ons een nieuwe manier om naar bevallen en het herstelproces te kijken, vanuit een holistisch, gemeenschapsgericht perspectief.