1 – De Verloren Vrouw
Dit artikel is een onderdeel van een serie: HERONTWAKEN VAN DE VROUW EN DE MAN
Hoe we het contact met onze vrouwelijke kern zijn kwijtgeraakt
Er leeft een stille honger in veel vrouwen vandaag: een verlangen dat niet wordt gestild door succes, onafhankelijkheid of erkenning — hoe belangrijk die ook zijn geweest in onze reis. We hebben geleerd om te functioneren in een wereld die draait op actie, doelgerichtheid en mentale controle — eigenschappen die cultureel vaak worden geassocieerd met mannelijke energie. En daarin zijn we gaan excelleren. Maar ergens onderweg zijn velen van ons iets kostbaars kwijtgeraakt: het directe, levende contact met onze vrouwelijke essentie. Niet onze vrouwelijkheid als rol — moeder, partner, professional — maar als levenskracht.
De vrouwelijke energie is geen statische identiteit, maar een dynamische stroom van voelen, overgave en aanwezigheid in het moment. Het is de ruimte waarbinnen het leven zich ontvouwt, het mysterie dat niet opgelost maar gevoeld wil worden. Vrouwen zijn in hun streven naar gelijkheid vaak onbewust gaan functioneren vanuit hun ‘man-mode’, waarbij ze hun behoefte aan verbinding, vertraging en emotionele expressie onderdrukken. We raken hierdoor innerlijk vervreemd van onszelf — we verliezen niet alleen het contact met onze emoties, maar ook met onze spirituele kern, die juist via het hart toegankelijk is.
Deze eerste stap in de serie is een uitnodiging tot herinnering. Niet om terug te keren naar een nostalgisch vrouwbeeld, maar om terug te keren naar een diepere waarheid in jezelf — een waarheid die vóór elke prestatie, identiteit of relatie bestaat. Wat als zachtheid geen zwakte is, maar het begin van innerlijke kracht? Wat als voelen niet betekent dat je breekbaar bent, maar juist volledig leeft? We gaan samen onderzoeken hoe we zijn afgedwaald, niet om te oordelen, maar om de draad weer op te pakken — met compassie, helderheid en moed.
Feminisme: de bevrijding die ook iets kostte
Laten we vooropstellen: het feminisme heeft vrouwen ongelooflijk veel gebracht. Stemrecht. Economische onafhankelijkheid. Seksuele vrijheid. Opleiding, carrière, keuzes. Generaties vrouwen hebben gestreden tegen onderdrukking, misbruik en marginalisering — en terecht. Die strijd verdient erkenning en respect.
Maar in die noodzakelijke emancipatie gebeurde ook iets anders: we leerden vrouw-zijn te definiëren door vergelijking met de man. Gelijk worden betekende vaak: hetzelfde worden. We leerden functioneren in systemen die niet ontworpen waren voor ons lichaam, onze cycli, onze gevoeligheden. We leerden onze emoties te onderdrukken, onze intuïtie te wantrouwen en onze zachtheid te verbergen. Presteren werd belangrijker dan voelen, onafhankelijkheid belangrijker dan verbinding.
Langzaam zijn we iets kwijtgeraakt wat geen enkele wet of overwinning kan herstellen: het diepe, voelende weten van binnen. Niet het weten dat iets klopt op papier, maar het weten dat iets waar is voor ons lichaam, ons hart, onze ziel. Dat stille centrum waar geen bewijs nodig is — alleen aanwezigheid.
Veel vrouwen zijn vandaag vrij, maar moe. Succesvol, maar uitgeput. Onafhankelijk, maar ontheemd van zichzelf. We dragen het masker van de sterke vrouw, maar onder dat masker fluistert iets zachts. Iets wat niet vecht, maar verlangt. Niet om terug te keren naar oude rollen, maar om opnieuw thuis te komen in een vergeten binnenwereld — waar vrouw-zijn niet iets is wat we doen, maar iets dat we zijn.
Deze serie is een uitnodiging om dat vergeten landschap te herontdekken. Niet vanuit tekort, maar vanuit herinnering. Want echte kracht groeit niet door het vrouwelijke te negeren, maar door het weer te belichamen. In alle eenvoud, intimiteit en waarheid.
De symptomen van vervreemding
Veel moderne vrouwen leven in een staat van voortdurende overdrive — alsof hun hele systeem is afgesteld op doorgaan. Altijd ‘aan’, altijd bezig, altijd verantwoordelijk. Ze runnen hun gezin als een organisatie, hun lichaam als een project dat moet worden geoptimaliseerd, hun agenda als een strijdplan. Het leven wordt een lijst van taken, niet een bedding voor beleving.
En het lichaam protesteert. Slaap wordt onrustig, het libido dooft. De cyclus raakt verstoord of verdwijnt. Stemschommelingen, prikkelbaarheid en emotionele vlakheid worden ‘normaal’. Niet omdat deze vrouwen zwak zijn, maar juist omdat ze te lang te sterk moesten zijn — in een vorm die hun essentie uitput in plaats van voedt.
Ook de liefde krijgt het zwaar. Niet omdat er geen verbinding is, maar omdat de spanning — de polariteit die verlangen voedt — ontbreekt. De vrouwelijke energie wil zich openen, wil voelen, wil zijn. Maar als alles in dienst staat van controle, efficiëntie en prestatie, blijft daar weinig ruimte voor. Wat ooit vanzelf stroomde, voelt nu stroef of onbereikbaar. Intimiteit wordt een taak, geen thuiskomst.
Op papier klopt alles: een partner, kinderen, werk, vrijheid. Maar onder dat oppervlak klinkt een stille honger. Een ongemakkelijke vraag die niet weggaat: Is dit het? Waar ben ik gebleven in dit alles?
Dat is geen zwakte. Het is geen midlifecrisis of hormonale grilligheid. Het is een oproep. Een innerlijk signaal dat de vrouwelijke energie niet langer genegeerd kan worden. Niet als een stijl, niet als een yogales op woensdagavond, maar als een existentiële herinnering: er is een andere manier van leven mogelijk. Een leven waarin voelen belangrijker wordt dan functioneren. Waarin zachtheid weer toegang geeft tot kracht. Waarin je je weer herinnert wie je bent, nog vóór je iets moest zijn.
Oude wijsheid & nieuwe wetenschap
De onderdrukking van vrouwelijke energie is geen modern probleem — het is een oeroud verhaal dat zich als een sluier over generaties heen heeft gelegd. Ooit werd de vrouw gezien als een kanaal van wijsheid: priesteres, zieneres, genezeres, hoedster van leven en cyclus. Haar lichaam werd niet gerationaliseerd, maar gerespecteerd. Vrouwelijke kwaliteiten als overgave, innerlijk weten, stilte, sensualiteit, creativiteit en samenwerking werden erkend als spirituele vermogens — niet als obstakels voor groei, maar als poorten naar dieper inzicht.
Maar naarmate patriarchale structuren en lineaire denksystemen de wereld gingen domineren, werd deze zachte kracht steeds meer als bedreigend gezien. De vrouwelijke energie — wild, wijs en onvoorspelbaar — paste niet in een systeem dat controle boven afstemming stelde. Dus werd ze weggeduwd, verdraaid of geridiculiseerd. Het hart werd ondergeschikt aan het hoofd. Cyclische wijsheid maakte plaats voor constante productie. En het mysterie van het lichaam werd ingekapseld door doctrines van discipline, doctrine en ‘doelmatigheid’.
Toch is deze onderdrukte waarheid niet verdwenen. Ze ligt niet dood, maar sluimerend — wachtend op het juiste moment om herinnerd te worden. En dat moment is nu. De herwaardering van vrouwelijke energie is geen nostalgie, maar een noodzakelijke correctie. Niet alleen op spiritueel niveau, maar ook fysiek, mentaal en relationeel.
Moderne wetenschap bevestigt wat oude culturen al wisten. Neurowetenschap, epigenetica en somatisch traumaonderzoek tonen aan dat het vrouwenlichaam fundamenteel anders reageert op stress, verbinding en herstel. Dat vrouwelijke hormonale systemen gevoed worden door veiligheid, zachtheid, en ritme. Dat intuïtief weten geen vaag gevoel is, maar een diep verankerde vorm van intelligentie. En dat echte heling begint wanneer we weer durven voelen — met het hele lichaam, niet alleen met het hoofd.
We staan op de drempel van een herinnering. Geen terugkeer naar het verleden, maar een her-integratie van iets wat nooit echt weg is geweest: de levendige, intuïtieve, sensuele bron van vrouwelijke zijnskracht. En die herontdekking is niet alleen een persoonlijke reis, maar een collectieve ontwaking.
De vrouw die zich herinnert
Deze serie is een uitnodiging. Geen opdracht, geen oordeel, maar een zachte hand op je rug. Een herinnering aan dat deel van jou dat misschien is weggezakt onder de lagen van moeten, zorgen en voldoen. Misschien ben je haar kwijtgeraakt. Misschien heb je haar nooit echt ontmoet. Maar ze leeft nog in jou — stil, ademend, wachtend.
Dit is geen pleidooi voor terugkeer naar oude rollen of beperkende beelden. Het is een beweging vooruit, richting heelheid. Richting een manier van leven waarin je vrouwelijke essentie niet wordt aangepast, gematigd of uitgelegd — maar herkend, gevoeld en belichaamd.
Niet door jezelf af te wijzen voor wat je geworden bent, maar door te erkennen in welk systeem je bent gevormd — en met hoeveel moed en liefde je daarin hebt bewogen.
Niet door te streven naar een perfect evenwicht, maar door te zakken in je centrum. In je bekken. In je hart. In de stille wijsheid die zich openbaart zodra je stopt met jezelf te verbeteren — en begint met jezelf te bewonen.
Want vrouw-zijn is geen rol. Geen stijl. Geen ‘energie’ die je aan en uit zet.
Het is een trilling. Een staat van zijn. Een veld van voelen, waarin je de weg niet hoeft te kennen om thuis te komen.
Dit is de uitnodiging: niet om iets nieuws te worden, maar om te herinneren wie je bent.
Volgende stap
In het volgende artikel duiken we dieper in een vraag die vaak zwevend blijft, maar juist zo fundamenteel is:
Wat is vrouwelijke energie werkelijk?
We maken het mystieke tastbaar en het abstracte voelbaar.
Zodat je het niet alleen begrijpt, maar begint te ervaren. Niet in theorie, maar in je lichaam. In je adem. In je aanwezigheid.
Want vrouwelijke energie is geen concept — het is een manier van zijn.
