10 taboes die koppels niet durven uit te spreken over hun relatie

In iedere relatie zijn er onderwerpen die liever verzwegen worden. Niet omdat ze per se zo ernstig zijn, maar omdat ze ongemakkelijk voelen, kwetsbaar maken of botsen met het beeld dat we van onszelf of elkaar willen vasthouden. Toch zijn het juist deze taboes die — als je ze uitspreekt — de deur kunnen openen naar meer verbinding, eerlijkheid en diepgang. In dit artikel lees je over 10 veelvoorkomende onderwerpen die koppels vaak liever níet benoemen, maar die iedereen stiekem herkent.

Durf jij ze te herkennen in je eigen relatie?

1) We zijn soms gewoon best geïrriteerd door elkaar
Dat romantische plaatje van altijd perfect samen is leuk, maar in werkelijkheid lopen irritaties soms hoog op. Het erkennen daarvan is het begin van echte communicatie.
Het is een ongemakkelijke waarheid: zelfs als je zielsveel van elkaar houdt, kun je je mateloos ergeren aan de ander. Aan dat ene zinnetje dat telkens herhaald wordt. Aan het feit dat hij nooit de vaatwasser goed inruimt. Of aan haar gewoonte om tijdens ruzies stil te vallen. Veel stellen durven dit niet hardop te zeggen — bang dat het ondankbaar klinkt of de liefde in twijfel trekt.

Maar irritatie is geen teken van een slechte relatie. Het is een signaal van nabijheid. Juist omdat je elkaar zo vaak ziet en je leven zo verweven is, schuurt het soms. Irritatie kan zelfs een waardevolle ingang zijn: het laat zien waar je grenzen liggen, waar je behoefte aan hebt, en waar jullie communicatie hapert.

Door irritaties te onderdrukken ‘om de lieve vrede’ loop je het risico dat ze zich opstapelen tot afstand, onbegrip of zelfs minachting. Openheid over deze kleine wrijvingen — zonder oordeel, mét nieuwsgierigheid — opent de deur naar wederzijds begrip en groei. Echte verbinding begint waar je eerlijk durft te zijn, ook over wat schuurt.

2) We missen soms de passie die we vroeger hadden
Niet elke relatie is continu spannend en vurig. Soms sluipt er routine in, en dat is oké — als je er samen aandacht aan besteedt.
Het is een hardnekkige mythe dat een goede relatie altijd sprankelend, vurig en vol verlangen moet zijn. Veel koppels ervaren in de loop der tijd een afname van passie — niet omdat er iets mis is, maar omdat het leven gebeurt. Werk, kinderen, stress, sleur, vermoeidheid: het zijn allemaal factoren die de ruimte voor intimiteit en seksualiteit beïnvloeden.

Toch durven veel mensen dit gemis niet uit te spreken. Er hangt vaak schaamte omheen: alsof het ontbreken van passie betekent dat je elkaar niet meer aantrekkelijk vindt, of dat je relatie ‘kapot’ is. Die gedachte is niet alleen onnodig streng, maar ook schadelijk. Het maakt dat partners het onderwerp vermijden — en daarmee elkaars beleving, verlangen of frustratie niet meer horen.

Het erkennen dat de vonk soms minder voelbaar is, is geen teken van zwakte. Het is een uitnodiging tot aandacht: om opnieuw nieuwsgierig naar elkaar te zijn, te praten over verlangen, en samen manieren te vinden om het vuur levend te houden — of opnieuw aan te wakkeren. Passie is niet iets wat vanzelf altijd blijft. Het is iets dat gevoed wil worden. Met zachtheid, openheid en tijd.

3) We voelen ons soms eenzaam, ook al wonen we samen
Emotionele afstand kan ongemerkt groeien, waardoor je je alleen voelt, zelfs als je partner naast je zit.
Eenzaamheid binnen een relatie is één van de meest verwarrende gevoelens die er is. Want hoe kun je je alleen voelen terwijl je letterlijk samenwoont, de dagen deelt, misschien zelfs een gezin runt? Toch gebeurt het vaak. Je praat wel over praktische dingen — wie de kinderen ophaalt, wat er nog in de koelkast ligt — maar diepere verbinding of emotionele nabijheid ontbreekt.

Veel mensen durven deze eenzaamheid niet uit te spreken. Uit angst dat het klinkt als een verwijt (“je bent er niet voor me”), of omdat ze zich schamen: “Hoe kan ík me nu eenzaam voelen? We hebben het toch goed?” Maar eenzaamheid gaat niet over fysieke afwezigheid. Het gaat over het gevoel dat je niet echt wordt gezien of gehoord, dat je niet kunt delen wat er in je leeft, of dat je contact mist op een diepere laag.

Het toegeven van eenzaamheid vraagt moed. En kwetsbaarheid. Maar juist daarin ligt de sleutel tot verbinding. Want als je kunt zeggen: “Ik mis je, ook al ben je hier,” dan nodig je de ander uit om dichterbij te komen. En dan wordt eenzaamheid niet het einde van contact, maar het begin van opnieuw verbinden.

4) We zijn bang om te veel van onszelf te laten zien
Kwetsbaarheid is eng. Soms houden we elkaar op afstand omdat we bang zijn voor afwijzing of pijn.
In het begin van een relatie laten we vaak onze beste kanten zien: lief, grappig, attent, open. Maar na verloop van tijd komen ook de kwetsbare stukken omhoog — onzekerheden, oude wonden, schaamte, twijfels. En precies daar stokt het vaak. Want hoeveel ruimte is er echt om jezelf te zijn? Wat als de ander je afwijst zodra je laat zien wat je diep vanbinnen voelt of denkt?

Veel mensen houden – vaak onbewust – een deel van zichzelf achter. Ze laten nét genoeg zien om verbinding te houden, maar beschermen zich tegen mogelijke afwijzing of onbegrip. Die zelfbescherming voelt veilig, maar creëert afstand. Want échte intimiteit ontstaat pas als je durft te laten zien wie je bent, ook als dat ongemakkelijk is.

Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar de toegangspoort tot echte nabijheid. Als je de moed vindt om jezelf te laten zien — met alles erop en eraan — geef je de ander de kans om je werkelijk te ontmoeten. En dat is vaak precies waar de relatie naar verlangt: minder perfectie, meer echtheid.

5) We vermijden soms lastige gesprekken uit angst voor ruzie
Het negeren van problemen helpt op korte termijn, maar kan de afstand juist vergroten.
Sommige onderwerpen raken aan gevoelige snaren: geld, seks, schoonfamilie, oude kwetsuren, gemis, irritaties. Veel koppels laten deze thema’s liever liggen “om de sfeer niet te verpesten” of “om geen ruzie te krijgen”. De gedachte is begrijpelijk: als je het er niet over hebt, blijft het rustig. Maar die rust is vaak schijn.

Door moeilijke gesprekken te vermijden, stapelen gevoelens zich op. Wat klein begint als een ergernis of twijfel, kan uitgroeien tot verwijdering, frustratie of stil verdriet. Het contact wordt oppervlakkiger. De echte verbinding — die ontstaat door gedeelde kwetsbaarheid, eerlijkheid en confrontatie — raakt op de achtergrond.

Angst voor ruzie is in feite vaak angst voor verlies van harmonie of controle. Maar ruzie op zich is niet het probleem; het gaat om hoe je ruziet. In een veilige relatie mag het schuren, juist als het ten dienste staat van helderheid en groei.

Echte intimiteit vraagt moed om het ongemakkelijke aan te kijken. Niet om te winnen, maar om elkaar te blijven ontmoeten — ook daar waar het moeilijk is.

6) We twijfelen wel eens aan de toekomst van onze relatie
Twijfels horen erbij. Het is moeilijk toe te geven, maar het bespreekbaar maken kan juist verbinden.
Twijfel over je relatie uitspreken voelt vaak als vloeken in de kerk. Alsof één moment van onzekerheid betekent dat alles wankelt — of erger nog: dat je partner zich afgewezen zal voelen. Maar de waarheid is dat twijfels in bijna elke langdurige relatie voorkomen. Niet omdat je niet van elkaar houdt, maar omdat het leven en jijzelf veranderen.

Twijfel ontstaat vaak op overgangsmomenten: als er kinderen komen, als het werk alles opslokt, als er meer afstand dan nabijheid wordt gevoeld. Je vraagt je af: “Is dit het nog?” of “Willen we wel hetzelfde?” Die vragen zijn normaal — maar worden zelden hardop gesteld. Omdat we bang zijn voor de reactie, of omdat we denken dat twijfel gelijkstaat aan falen.

Maar wat als twijfel juist een ingang is tot verdieping? Een kans om opnieuw te onderzoeken wat jullie bindt, wat ontbreekt, wat nodig is? Twijfels hoeven geen einde te zijn. Als je ze samen durft te benoemen, kunnen ze leiden tot een eerlijk gesprek — en verrassend genoeg: tot hernieuwde verbinding.

Twijfel is niet het tegenovergestelde van liefde. Onbesproken twijfel is dat wél.

7) We vinden het moeilijk om onze behoeften duidelijk te maken
Angst om de ander teleur te stellen of afgewezen te worden, zorgt ervoor dat we vaak onze wensen niet uitspreken.
Veel mensen worstelen ermee om eerlijk te zeggen wat ze écht nodig hebben in een relatie. Of het nu gaat om meer nabijheid, rust, erkenning, vrijheid of intimiteit — het uitspreken van die verlangens voelt vaak kwetsbaar. Want wat als je partner het niet begrijpt? Of het als kritiek ervaart? Of je simpelweg niet kan geven wat je vraagt?

Daarom houden we onze behoeften vaak voor ons, in de hoop dat de ander het wel aanvoelt. We zeggen “het gaat wel” terwijl we eigenlijk verlangen naar troost. We glimlachen terwijl we ons tekortgedaan voelen. Die terughoudendheid is meestal niet onwil, maar zelfbescherming. Want je behoeften uitspreken is jezelf laten zien — en dat maakt je vatbaar voor teleurstelling.

Toch is het onzichtbaar houden van je verlangens op lange termijn schadelijk. Het creëert misverstanden, verwachtingen die niet worden waargemaakt, en uiteindelijk: verwijdering. Juist het durven zeggen wat je echt nodig hebt opent de deur naar afstemming, wederzijds begrip en verbondenheid.

Een gezonde relatie is niet gebouwd op raden — maar op het moedige werk van openhartig delen.

8) We nemen niet altijd genoeg tijd voor elkaar
Ondanks liefde en goede intenties, komt quality time er vaak te weinig van.
In de hectiek van werk, kinderen, sociale verplichtingen en schermtijd raakt “tijd voor elkaar” makkelijk onderaan de lijst. Niet uit onwil, maar simpelweg omdat het leven druk is en de relatie vaak als vanzelfsprekend voelt. We zijn toch samen? Maar samen zijn is niet hetzelfde als werkelijk tijd nemen voor verbinding.

Veel koppels merken op een bepaald moment dat ze naast elkaar leven, in plaats van met elkaar. Gesprekken blijven praktisch: agenda’s, rekeningen, wie doet wat. De diepere uitwisseling — over hoe het écht met je gaat, wat je voelt, wat je verlangt — verdwijnt naar de achtergrond. En dat terwijl juist die momenten het fundament vormen van verbondenheid.

Het ongemakkelijke besef dat je niet genoeg tijd maakt voor elkaar, wordt vaak genegeerd. Je houdt jezelf voor dat het “nu eenmaal zo is”, dat het “beter wordt als de kinderen groter zijn” of “als het rustiger wordt op het werk”. Maar dat moment komt zelden vanzelf.

Echte verbinding vraagt niet per se veel tijd, maar wel bewuste tijd. Kiezen voor aandacht. Voor stilstand. Voor echt even zien en gezien worden. Niet als verplichting, maar als investering in wat jullie samen sterker maakt.

9) We voelen ons soms onzeker over onszelf binnen de relatie
Zelftwijfel beïnvloedt hoe we ons gedragen en kunnen leiden tot onnodige spanningen.
Zelftwijfel sluipt vaak ongemerkt een relatie binnen. Soms twijfel je aan je eigen waarde, aantrekkelijkheid of of je wel ‘genoeg’ bent voor je partner. Deze onzekerheid beïnvloedt niet alleen hoe je jezelf ziet, maar ook hoe je je gedraagt in de relatie.

Je kunt jezelf gaan terugtrekken uit angst om afgewezen te worden, of juist overcompenseren door je anders voor te doen dan je bent. Die interne onrust kan leiden tot onnodige spanningen, misverstanden en zelfs conflicten. Vaak durven koppels deze kwetsbaarheid niet te delen, uit angst dat het de ander zal afschrikken of zorgen zal geven.

Maar juist het benoemen en samen onderzoeken van deze onzekerheden kan een relatie verdiepen en versterken. Het is een uitnodiging om niet alleen de relatie, maar ook jezelf beter te leren kennen, en om met meer compassie naar jezelf en je partner te kijken.

10) We weten niet altijd hoe we het beste kunnen veranderen
Willen veranderen is één ding, weten hoe en waar te beginnen is vaak een ander verhaal.
De wens om iets te verbeteren in je relatie is vaak aanwezig, maar het is een heel ander verhaal om te weten waar en hoe je moet beginnen. Verandering vraagt inzicht, bewustwording en vaardigheden die niet vanzelfsprekend zijn.

Veel koppels voelen zich overweldigd of verloren in de wirwar van gevoelens, patronen en verwachtingen. Ze willen het anders, maar missen de handvatten om effectief en samen de juiste stappen te zetten. Dit kan leiden tot frustratie en het gevoel vast te zitten.

Het erkennen dat verandering niet makkelijk is en dat je daarbij soms hulp kunt gebruiken, is een krachtig begin. Relatiecoaching biedt handvatten en begeleiding om helder te krijgen wat werkt voor jullie als koppel. Het helpt bij het aanleren van nieuwe communicatietechnieken, het doorbreken van negatieve patronen en het opbouwen van een positieve dynamiek. Zo wordt veranderen een haalbaar en verbindend proces.

Zo zet je samen de eerste stap naar verandering
Verandering binnen een relatie is niet altijd vanzelfsprekend, maar het is wel mogelijk – vooral met de juiste begeleiding. Relatiecoaching helpt jullie ontdekken waar jullie vastlopen en hoe je nieuwe, positieve patronen kunt creëren. Door samen te leren en groeien, kunnen jullie met vertrouwen de weg naar een betere verbinding inslaan. Wil je meer weten over hoe coaching jouw relatie kan ondersteunen? Kijk dan eens op dinekevankooten.nl voor de mogelijkheden.

LEES VERDER: 10×10-serie: Ontdek alles over relatiecoaching
* 10 redenen waarom relatiecoaching jouw relatie kan veranderen
* 10 redenen waarom koppels (te) lang wachten met hulp zoeken
* 10 momenten waarop mannen/vrouwen zich realiseren dat ze relatiecoaching nodig hebben
* 10 valkuilen waar zelfs gelukkige koppels mee worstelen
* 10-redenen-waarom-relatiecoaching-het-beste-werkt-als-je-er-vroeg-bij-bent
* 10 misverstanden over relatiecoaching die je mag loslaten
* 10-redenen-voor-relatiecoaching-als-je-geen-problemen-hebt
* 10 excuses om relatiecoaching uit de weg te gaan
* 10 taboes die koppels niet durven uit te spreken over hun relatie
* 10 verrassende redenen waarom we tóch niet naar relatiecoaching gaan