De Onzichtbare Dialoog van het Leven

Er zijn momenten in een mensenleven waarin alles lijkt te zijn vastgelegd — wie je ouders zijn, het lichaam waarin je geboren bent, het land dat je als wieg kreeg, de omstandigheden waarin je opgroeide. Deze dingen verschijnen zonder jouw toestemming, zonder jouw keuze, lijkt het. Ze komen als de eerste regels van een boek dat je niet zelf begonnen bent te schrijven.

Sommige gebeurtenissen lijken op onvermijdelijke hoofdstukken. Een verlies. Een ziekte. Een ontmoeting die alles verandert, of juist het uitblijven daarvan. Ze dienen zich aan zoals stormen zich aandienen op zee: ongepland, soms verwoestend, vaak onbegrijpelijk. Dit noemen mensen vaak het LOT— die onzichtbare hand die iets plaatst op jouw pad zonder jouw instemming te vragen.

Maar daarin schuilt een verwarring. Want hoewel het waar is dat niet alles gekozen is, is het even waar dat niet alles bepaald is!
Wat je overkomt, is slechts de helft van het verhaal.
De andere helft ontstaat in het ANTWOORD dat je geeft. En dat antwoord is het deel waar jouw vrijheid begint.

Want je kunt falen zonder bitter te worden. Verlaten worden zonder zelf te verlaten. Je kunt rouwen zonder te breken. Je kunt kwaad worden zonder haat te voeden. Je kunt ontvangen zonder te bezitten. Het is in die ruimte — tussen wat gebeurt en wat jij kiest te doen met wat gebeurt — dat je mens-zijn tot LEVEN komt.

Sommigen dragen een zwaar lot met een lichte stap. Anderen dragen een licht lot met een zware ziel. Dat verschil zit niet in wat hen is aangedaan, maar in hoe zij zichzelf daarin beantwoorden. Het is een stille kracht, geen dramatische wending. Het is het besef dat je altijd iets in handen hebt, al is het maar je houding.

Dit is geen oproep tot naïef optimisme, noch een ontkenning van werkelijk lijden. Het is een erkenning van iets dat vaak vergeten wordt: dat jij, hoe klein of kwetsbaar ook, een maker blijft. Geen maker van het begin, wellicht niet eens van het verloop, maar altijd van de betekenis. En in betekenis woont kracht.

De wereld zal je niet altijd rechtvaardig behandelen. Dat is waar. Maar jouw antwoord hoeft niet te lijken op de wereld. Het kan rechtvaardiger zijn dan wat je ontvangen hebt. Wij mensen zijn in staat om te antwoorden met iets wat groter is dan wat ons is aangedaan. Liefde waar haat was. Begrip waar verwarring was. Stilte waar schreeuw was. Vrede waar oorlog kwam.

En misschien is dat wel het enige wat echt van ons is: het antwoord. Daar, in die ruimte, ligt geen perfectie, maar wel waardigheid. Geen controle, maar wel moed. Geen garantie, maar wel richting.

Het lot reikt je iets aan. Jij reikt terug. In die ontmoeting, daar begint de ware vorming van je leven.