Eet deze boekrol

Over kennis die belichaamd moet worden
(Ezechiël 2:8 – 3:3)

In het tweede hoofdstuk van het boek Ezechiël treft de lezer een opmerkelijk beeld. De profeet bevindt zich in een visioen. God spreekt tot hem en zegt:
“Mensenkind, luister naar wat Ik je zeg. Wees niet opstandig zoals dit opstandige volk. Open je mond en eet wat Ik je geef.”
(Ezechiël 2:8)

Wat volgt is verrassend. Ezechiël ziet een hand die een boekrol naar hem uitstrekt. Op beide zijden staat geschreven: klachten, zuchten en weeklachten. Vervolgens zegt de stem:
“Mensenkind, eet wat je hier voor je hebt. Eet deze boekrol op en ga dan naar het volk van Israël en spreek tot hen.”
(Ezechiël 3:1)

Hij opent zijn mond, eet de rol, en merkt op:
“Ze was in mijn mond zo zoet als honing.”
(Ezechiël 3:3)

Wat betekent dit visioen? En waarom moet de profeet de boekrol niet lezen of verkondigen, maar eerst eten?

Kennis alleen is niet voldoende: belichaming is essentieel
De opdracht om een boekrol op te eten lijkt op het eerste gezicht vreemd. Boeken zijn er om gelezen te worden, niet om te verteren. Toch ligt hier een essentieel inzicht besloten:
kennis die geen deel wordt van wie wij zijn, blijft buiten ons. Ze is dan informatief, maar niet transformatief.

Ezechiël wordt geroepen als profeet — niet slechts als spreker of boodschapper, maar als iemand die de boodschap zélf wordt. De inhoud van de boekrol moet door hem heen gaan: opgenomen worden, verteerd, geïnternaliseerd. Pas daarna kan hij namens God spreken. Want alleen wie de inhoud zelf draagt, kan haar op authentieke wijze overbrengen.

De zoete smaak van een bittere boodschap
Opvallend is dat de rol vol klachten en rouw is, maar in de mond van Ezechiël zoet smaakt als honing. Dit paradoxale element is fundamenteel.

Wat dit laat zien: waarheid kan pijnlijk zijn in haar inhoud, maar dragend in haar essentie. Wanneer een mens zich werkelijk openstelt voor wat waar is — zelfs als het rauw of confronterend is — ontstaat er ruimte. De waarheid, hoe pijnlijk ook, geeft houvast. Ze sluit aan bij iets diepers in ons: de behoefte aan echtheid, helderheid, oriëntatie.

Met andere woorden: het proces van waarheid tot je nemen kan wrang zijn, maar als het lukt om het te verdragen en te verteren, is de uitwerking verlichtend. Het ‘zoete’ verwijst niet naar gemak, maar naar integriteit: iets klopt.

Weten is pas werkelijk als het geleefd wordt
Wat Ezechiël hier meemaakt, overstijgt het profetische. Het is een archetypisch menselijk proces. In elk domein waarin kennis een rol speelt — theologie, ethiek, wetenschap, zelfs persoonlijke groei — is er een kloof tussen weten en belichamen.
– Iemand kan over compassie spreken zonder werkelijk mededogen te voelen.
– Een mens kan morele principes onderschrijven zonder ze toe te passen in keuzes.
– Iemand kan wijsheid verzamelen zonder dat het gedrag, houding of karakter verandert.
Echte transformatie vindt plaats wanneer kennis doorleefd wordt. Wanneer het niet enkel een concept is, maar een vormende kracht in je handelen, denken en spreken.

De rol van het lichaam in het begrijpen van waarheid
Dat de waarheid ‘gegeten’ moet worden is niet slechts beeldspraak. Eten is een lichamelijk proces. En juist daarom zegt dit visioen iets belangrijks:
transformatie is lichamelijk, existentieel, niet alleen rationeel.

Wat we werkelijk tot ons nemen — in geestelijke, morele of spirituele zin — moet door het lichaam heen:
– door het zenuwstelsel (wat we verdragen en aankunnen),
– door het geheugen (wat we meedragen),
– door gewoonten (wat we herhalen).

De profeet eet geen idee. Hij eet een boodschap. En daarmee verplaatst de waarheid zich van het abstracte naar het belichaamde.

De opdracht van elke zoeker: integratie
Dit verhaal laat ons nadenken over een fundamentele vraag:
Welke kennis heb ik tot mij genomen, maar nog niet echt geïncorporeerd?

Iedereen draagt ‘boekrollen’ met zich mee — ideeën, overtuigingen, waarheden die we ooit geraakt hebben, maar die nog niet volledig geleefd worden. Misschien weten we wat juist is, maar durven we het nog niet te doen. Misschien begrijpen we iets diepzinnigs, maar blijft het theoretisch.

De uitnodiging van dit visioen is duidelijk:
Neem het tot je. Werk het door. Laat het je veranderen.
Niet alles hoeft begrepen te worden om geleefd te worden. Soms moet het gewoon door het systeem, in stilte, in weerstand, in oefening.

KORTOM: De opdracht aan Ezechiël om een boekrol te eten is geen theatrale symboliek, maar een diepe les: kennis is pas echt wanneer ze incarnatie wordt.
Pas wanneer woorden zich hebben gezet in het lichaam, in het handelen, in de structuur van het zelf, kunnen ze als waarheid functioneren.

De profeet leert: het Woord moet niet alleen gepreekt worden, het moet geleefd worden.
En dat geldt voor ieder van ons.

Want uiteindelijk is dit wat wijsheid vraagt:
Niet dat je haar doorgeeft, maar dat je haar draagt.

Lees verder: verloren-door-gebrek-aan-kennis/
en vernieuwing-van-het-denken/ en gedachten-gevangenzetten/