Waarom ontvangen niet lukt

Waarom Ontvangen Niet Lukt – en Zelfgeven de Enige Weg is
Het lijkt zo eenvoudig: als we als kind iets tekort zijn gekomen – liefde, veiligheid, erkenning – dan proberen we dat later alsnog te vinden bij anderen. En waarom ook niet? We leven in relatie, we hebben anderen nodig. Toch blijkt keer op keer: wat we zo vurig hopen te ontvangen, glijdt ons telkens weer door de vingers. Zelfs wanneer mensen ons wél liefdevol benaderen, voelen we het niet écht. Het komt niet binnen. Maar waarom?

De Onzichtbare Filter
Wanneer we als kind niet zijn gezien in onze kwetsbaarheid, ontwikkelen we beschermingsmechanismen die ons afsluiten van onze werkelijke behoeften. Dat is geen bewuste keuze, maar een overlevingsstrategie. Deze onzichtbare filter – het ‘overlevingsdeel’ in de woorden van Franz Ruppert – blokkeert alles wat te dichtbij komt. Zelfs liefde.
We willen ontvangen, maar vertrouwen het niet. We hunkeren naar nabijheid, maar houden mensen onbewust op afstand. Complimenten worden weggewuifd. Aandacht voelt ongemakkelijk. Hulp roept schaamte of wantrouwen op. De pijn is niet dat we niets krijgen; de pijn is dat we het niet kunnen ontvangen, omdat het zenuwstelsel ooit leerde: “Als ik me open, doet het pijn.”

De Wachter voor de Poort
Deze innerlijke wachter – gevormd in onze kindertijd – staat nog altijd voor de poort van ons hart. Hij laat niets binnen dat ook maar enigszins lijkt op afhankelijkheid, kwetsbaarheid of verlies van controle. Niet omdat we koppig zijn, maar omdat we ooit leerden: dit is hoe ik veilig blijf.
Zelfs als een ander je precies geeft wat je gemist hebt, voelt het ‘vreemd’ of ‘verdacht’. Je innerlijk kind vertrouwt het simpelweg niet meer – want toen het écht nodig was, was het er niet. De wond zit niet alleen in het gemis, maar vooral in de eenzaamheid die ermee gepaard ging. En die eenzaamheid heeft zich genesteld in de dieptestructuur van je persoonlijkheid.

Zelfgeven: Waarom Alleen Jij Dat Kunt
Daarom kun je pas helen wanneer jij die cirkel doorbreekt – door je volwassen bewustzijn in te zetten om zelf te geven wat ooit ontbrak. Niet omdat anderen dat niet willen geven, maar omdat jij de enige bent die door de poort mag gaan.
Zelfgeven is geen vervanging van liefde van buitenaf – het is een noodzakelijke voorwaarde om liefde überhaupt weer toe te kunnen laten. Pas als jij als volwassene het kind in jezelf serieus neemt, het ziet, erkent en geruststelt, ontstaat er van binnenuit een nieuwe bedding. Pas dan ontspant het zenuwstelsel zich, zakt het wantrouwen, en ontstaat er ruimte om opnieuw verbinding te maken – eerst met jezelf, dan met de ander.

Ontvankelijkheid Herstellen
Ontvankelijkheid is geen vaardigheid die je ‘aanleert’, het is een toestand die je herwint door je innerlijke landschap te transformeren. Het is de paradox van heling: pas wanneer jij jezelf geeft wat je nodig hebt, kun je weer openstaan om te ontvangen van anderen – maar dan zonder hunkering, zonder leegte, zonder claim.
Dat is geen gemakkelijke weg. Maar het is wel de enige duurzame. Want echte zelfliefde ontstaat niet door affirmaties of spiegelwerk, maar door de keuze – elke dag opnieuw – om met open hart te luisteren naar het deel in jou dat ooit werd buitengesloten. En het dáár, op die plek, alsnog in de armen te sluiten.

Lees ook:
* waarom-ontvangen-niet-lukt/
* van-gebrek-naar-heelheid/
* gebonden-loyaliteit-aan-ouders/

---

Neem de tijd bij elke vraag. Schrijf desnoods je antwoorden op, zodat je kunt voelen wat er werkelijk in je leeft.

Reflectievragen: De Weg van Loyaliteit naar Innerlijke Vrijheid

Herkenning van het valse zelf
* In welke situaties voel ik dat ik niet mezelf ben, maar ‘doe wat hoort’?
* Welke rol heb ik als kind op me genomen in het gezin van herkomst? (Bijv. de zorgzame, de stille, de sterke, de slimme, de grappenmaker)
* Wat kreeg ik voor die rol terug? (Liefde? Aandacht? Rust? Overleving?)

Loyaliteit blootleggen
Aan welk familielid voel ik me diep vanbinnen nog steeds trouw op een manier die mij belemmert?
Wat zou er kunnen gebeuren als ik die loyaliteit loslaat?
Welke overtuigingen houden die loyaliteit in stand? (Bijv. “Als ik verander, laat ik hen in de steek.”)

Innerlijk kind en overlevingsdeel
Wat probeert mijn innerlijke kind nog steeds te krijgen of goed te maken bij mijn ouders?
Welk gedrag van mij komt voort uit een overlevingsdeel dat ooit heel logisch was, maar nu niet meer dient?
Kan ik dat innerlijke kind op dit moment iets geven wat het toen nodig had?

Vrijheid en waarheid
Wat is een waarheid over mezelf die ik te lang heb ingeslikt om erbij te blijven horen?
Wat zou ik doen, zeggen of kiezen als ik volledig vrij zou zijn van schuldgevoel en angst voor afwijzing?
Welke stap kan ik vandaag zetten om een stukje trouw aan mezelf boven loyaliteit aan het verleden te plaatsen?

Integratie
Hoe kan ik mild zijn voor de delen in mij die nog loyaal zijn, zonder ze af te wijzen?
Kan ik erkennen dat mijn ouders óók kind zijn geweest – en dat hun beperkingen niets zeggen over mijn waarde?
Wat betekent het voor mij om volwassen te zijn – in relatie tot mijn innerlijke kind, mijn ouders en de wereld?