Trouw blijven, ondanks weerstand

Deze serie van zes reflectieve artikelen onderzoekt de samenhang tussen roeping, gaven, bezieling en wat ik noem zielsverantwoordelijkheid.
Wat betekent het om te leven naar wat in je is gelegd — niet als zelfverwerkelijking, maar als antwoord op een diepere roep?
In elk deel staat één vraag centraal:
I – Wat in mij gelegd is – Wat als je gaven geen toeval zijn — maar een appel in zich dragen?
II – De bedoeling als richting, niet als blauwdruk – Hoe ontdek je waartoe je geroepen bent, als je het niet op een briefje krijgt?
III – Bezieling: vuur of versiering? – Wanneer leeft iets werkelijk vanuit de ziel — en wanneer is het slechts façade?
IV – Trouw aan wat klopt – Wat vraagt het om gehoorzaam te blijven aan je innerlijk weten, als de weerstand groeit?
V – Voor wie doe je dit? – Roeping is geen zelfverwerkelijking — het is een antwoord. Maar aan wie?
VI – Samenvatting: leven in volheid én genade – Hoe houd je roeping, bezieling en overgave in balans zonder jezelf te verliezen?

“De lange weg van de trouw – over standhouden in wat je geroepen bent te doen”
Bezieling roept om trouw
In het vorige artikel zagen we hoe bezieling ons wijst op wat waar is voor ons leven — die innerlijke kracht die ons oproept om te handelen in overeenstemming met onze diepste bestemming. Maar die oproep is zelden een zachte fluistering die meteen beantwoord wordt met een eenvoudig pad. Het is juist het begin van een lange weg: een weg van trouw blijven, volhouden en standhouden.

De eerste stap van gehoor geven aan je bezieling is vaak duidelijk en energiek. Je voelt het vuur, de helderheid, de urgentie. Maar dan volgt de uitdaging: hoe blijf je trouw aan wat je herkent als waar, wanneer de omstandigheden moeilijk worden, wanneer het om je heen stilvalt, of zelfs als je tegenspraak ontmoet?

De kernvraag van dit artikel is dan ook: Hoe blijf je trouw aan wat waar is, ook als het niet welkom is?

Want de ziel weet wat haar waarheid is — maar de wereld vraagt vaak iets anders.

De vormen van weerstand – van buiten en van binnen

Trouw blijven aan je roeping betekent niet alleen weerstand van buitenaf trotseren. Natuurlijk zijn er vaak ook uiterlijke tegenkrachten: onbegrip van anderen, sociale druk om je aan te passen, institutionele barrières die je route blokkeren. De wereld rondom ons wil soms niet dat we onze eigen weg volgen.

Maar minstens zo sterk is de innerlijke weerstand. Die sluipt subtieler binnen: de angst om te falen, de twijfel aan jezelf, de vermoeidheid die zich in je hart nestelt, en de verleiding om het makkelijker te maken voor jezelf door de veilige, bekende paden te bewandelen. Het is niet altijd de buitenwereld die je tegenhoudt — soms is het je eigen angst voor het onbekende die het luidst ‘nee’ zegt.

Trouw aan je bedoeling is dan ook geen glamoureus ‘gaan voor je passie’. Het is een diep, existentieel ja blijven zeggen, dag na dag, ook als het moeilijk wordt, ook als de zekerheid ontbreekt.

Zoals Kierkegaard het beschrijft: de enkeling staat alleen voor God, tegenover de menigte die het gemakkelijkst volgt wat gangbaar is. En volgens Dietrich Bonhoeffer geldt: “Alleen wie gehoorzaamt, gelooft. Alleen wie gelooft, gehoorzaamt.”

Trouw als geestelijke discipline

Trouw blijven aan je roeping vraagt om meer dan alleen volhouden. Het is belangrijk om het onderscheid te maken tussen volharding uit angst of koppigheid en trouw als een vrije, innerlijk gedragen keuze. Volhouden kan namelijk ook voortkomen uit de angst om te falen, uit trots, of uit een dwang om niet toe te geven. Dat is geen trouw, maar een onvrije hardnekkigheid.

Trouw daarentegen is een bewuste en herhaalde, stille ‘ja’ tegen wat zich als bedoeling in je aandient. Het is geen blinde vasthoudendheid, maar een diep luisteren met je hele leven — een luisteren dat je telkens weer uitnodigt om je leven toe te vertrouwen aan wat waar is, ook als het lastig is en het resultaat onduidelijk blijft.

“Trouw is niet hetzelfde als volhouden. Trouw is jezelf toevertrouwen aan wat klopt – ook als het niet loont.”

Dit vraagt om een geestelijke discipline: het oefenen in overgave en vertrouwen, zelfs in de leegte of het lijden. Zo wordt trouw een krachtige krachtbron die ons in beweging houdt en ons wortelt in de waarheid van onze roeping.

Trouw aan het nu – stappen zetten zonder het hele plaatje
Trouw zijn aan je roeping betekent niet dat je vanaf het begin weet waar je precies heen gaat. Het betekent wel dat je NU begint met gehoor geven aan wat zich op dit moment aandient — de kleine, haalbare stappen die passen bij waar je nu bent.

Het gaat om een dynamische, open houding: trouw aan wat zich ontvouwt, zonder te wachten op volledige zekerheid of perfecte duidelijkheid. Door deze stappen te nemen, blijf je in beweging en geef je ruimte aan groei en ontwikkeling, waarbij je steeds meer invulling geeft aan je roeping.

Trouw is zo een proces van voortdurende afstemming en aanpassing, waarin je leert luisteren naar de volgende stap, ook als het einddoel nog niet helemaal zichtbaar is.

“Het gaat niet om het complete plan, maar om het volgende gebaar van gehoorzaamheid.”

De eenzaamheid van trouw – en haar vruchtbaarheid

Trouw blijven aan je roeping leidt soms tot eenzaam gaan. Onbegrip van buitenaf, verlies van oude zekerheden en het ontbreken van steun kunnen zware lasten zijn. Toch is het juist in dat volhouden, juist wanneer niemand je lijkt te volgen, dat je innerlijke diepte ontstaat.

Door trouw te zijn aan wat klopt in jezelf, maak je zichtbaar wat anders verborgen zou blijven — niet alleen in je eigen leven, maar ook voor anderen om je heen. De trouw van één mens kan een glimp geven van het beeld van God op een plek waar het misschien vergeten was.

Zoals Teresa van Ávila het verwoordde, is trouw een teken van geestelijke volwassenheid: een standvastigheid die dieper gaat dan gevoelens en omstandigheden. Dag Hammarskjöld beschreef innerlijke integriteit als onze hoogste verantwoordelijkheid, juist als krachtbron in het leven van trouw.

“Trouw is niet alleen vasthouden aan jezelf, maar het zichtbaar maken van de waarheid die in jou leeft.”

Trouw als belichaamde hoop

Trouw is geen prestatie of een medaille die je kunt verdienen. Het is een diepe vorm van gehoorzaamheid aan iets dat groter is dan jezelf. Waar bezieling het vuur is dat je passie en innerlijk leven aanwakkert, is trouw het hout dat blijft branden – ook wanneer de vlam even klein lijkt, of het even donker is.

Trouw betekent volhouden in de wetenschap dat je leven deel uitmaakt van een groter verhaal. Het is de hoop die je belichaamt door elke dag opnieuw ‘ja’ te zeggen tegen de roeping die in jou leeft.

In het volgende artikel gaan we dieper in op de vraag: voor wie of wat ben ik eigenlijk trouw? Niet voor mijn eigen eer, maar als antwoord op een Goddelijke bedoeling die groter is dan mijn eigen verlangen of succes.

“Je blijft niet trouw om jezelf te redden, maar omdat je weet: deze weg is waarachtig.”