Misverstand: Goede seks betekent goede liefde

Over chemie, hechting en waarom intimiteit meer vraagt dan begeerte
“Als de seks goed is, dan klopt het toch?”

Seks is vaak het eerste waar mensen naar kijken als het gaat om de kwaliteit van hun relatie. Er is spanning, aantrekking, hunkering — het voelt levend, sprankelend, ‘echt’. En dus denken we: het zit wel goed tussen ons.

Maar seksuele chemie is niet hetzelfde als emotionele intimiteit.
En een relatie zonder vuur is niet per definitie arm of fout.

De werkelijkheid is complexer: we kunnen seksueel intens verbonden zijn met iemand die ons emotioneel niet aankan. Of ons veilig voelen bij iemand zonder de fysieke gretigheid die we verwachten. En soms: beide tegelijk.

In dit vierde artikel in de serie “Misverstanden over liefde” onderzoeken we waarom het misverstand “goede seks = goede liefde” ons vaak op het verkeerde been zet — en hoe we seksualiteit, liefde en nabijheid kunnen leren herijken.

Chemie als bekend terrein

Seksuele chemie voelt intens omdat het onbewuste herkenning oproept.
Niet per se herkenning van liefde, maar van patronen.

We vallen vaak op mensen die iets in ons wakker maken:
– de spanning van onvoorspelbaarheid,
– de hoop op bevestiging,
– de echo van oude hechtingsdynamieken.

In sommige gevallen kan seksueel verlangen zelfs getriggerd worden door afwijzing of onveiligheid. De honger naar nabijheid raakt dan verstrengeld met het trauma van afstand.

“Het feit dat je naar iemand verlangt, betekent niet dat je er veilig bent.”

In therapie wordt dit soms het verschil genoemd tussen chemie en compatibiliteit: de eerste is vaak intuïtief, impulsief en emotioneel geladen; de tweede vraagt afstemming, zelfkennis en communicatie.

Van hunkering naar werkelijke nabijheid

In onze ontwikkeling leren we pas later wat intieme nabijheid werkelijk is. Voor veel mensen — zeker bij onveilige hechting — raakt seks verstrengeld met verlangen naar bevestiging, troost of bestaansrecht.

Het lichaam hunkert, maar vaak uit:
– leegte,
– angst voor afwijzing,
– of de verwarring tussen opwinding en verbinding.

Als seks het enige ‘veilige’ kanaal is waarin we ons gezien voelen, verliezen we het contact met emotionele intimiteit. Dan wordt seks een manier om niet te voelen wat we werkelijk nodig hebben: geborgenheid, erkenning, afstemming.

Volwassen intimiteit vraagt dat we onszelf opnieuw leren reguleren in nabijheid — niet via seks, maar via open contact.
“Het kind zoekt aanraking voor veiligheid. De volwassene zoekt nabijheid waarin aanraking betekenis krijgt.”

Lichaam, stress en seksuele activering

Seks activeert ons sympathische zenuwstelsel: het lichaam wordt wakker, bloed stroomt naar de juiste plekken, we zijn alert, levend, geladen.

Die fysieke staat kan lijken op verliefdheid, verbinding, liefde — maar is in feite fysiologische opwinding, niet per se emotionele nabijheid.
Sterker nog: mensen met een onveilige hechting of trauma-achtergrond kunnen opwinding verwarren met verbinding, juist omdat ze gewend zijn aan spanningsrelaties.

Voor sommigen is seks een weg naar contact.
Voor anderen een beschermingsmechanisme tegen échte intimiteit.

“Je kunt naakt zijn zonder je ooit bloot te geven.”

Zonder emotionele regulatie blijven we seks herhalen als ontlading, niet als ontmoeting. Dan raken we elkaar fysiek aan, maar blijven innerlijk onbereikbaar.

Lichaam versus nabijheid

Seks raakt aan verlangen, lichamelijkheid en verbinding. Maar liefde is een ethische ontmoeting, geen instinctieve reflex. Zoals de filosoof Alain Badiou schrijft: “Liefde is geen fusie, maar de ervaring van de wereld vanuit twee perspectieven.”

In dat licht is goede seks zonder werkelijke liefde een vorm van fusie zonder wezenlijke ontmoeting. Terwijl liefde vraagt:
– dat we onszelf durven tonen,
– de ander laten bestaan in zijn of haar anders-zijn,
– en de relatie niet reduceren tot genot, bevestiging of controle.

Seks kan een expressie van liefde zijn,
maar wordt pas werkelijk intiem als ze ook belichaamd contact is – inclusief kwetsbaarheid, timing, grenzen, en wederzijdse aanwezigheid.

Van hunkering naar heiligheid

In spirituele tradities is seks vaak een portaal: naar eenheid, transcendentie, aanwezigheid. Maar als seks een substituut wordt voor vervulling, verliezen we haar kracht.

Seks zonder ziel is honger.
Seks met ziel is overgave.

Spirituele intimiteit vraagt niet per se meer vuur, maar meer eerlijkheid:
– Durf je écht aanwezig te zijn, ook als het ongemakkelijk wordt?
– Kun je vertragen, luisteren, afstemmen?
– Ben je bereid om het contact zélf belangrijker te maken dan de uitkomst?

Tantrische tradities wijzen op seks als meditatie: “Liefde maken is luisteren met het lichaam.”
Niet consumeren, maar ontmoeten. Niet presteren, maar aanwezig zijn.

Dat lukt alleen als we onze innerlijke leegte niet in bed willen oplossen,
maar eerst leren in onszelf aanwezig te blijven.

Intimiteit is meer dan fysieke nabijheid

Goede seks kan prachtig zijn. Maar het is geen garantie voor veiligheid, commitment of volwassen liefde.

Een volwassen relatie vraagt:
– emotionele transparantie,
– zelfkennis,
– gezonde grenzen,
– en belichaamde keuze.

Seks kan daar onderdeel van zijn.
Maar is nooit het hele verhaal.

“Seks raakt je huid. Liefde raakt je zenuwstelsel. Intimiteit raakt je ziel.”

In het volgende artikel verkennen we een geliefd spiritueel misverstand: “Als het de bedoeling is, komt het vanzelf goed.” in de serie “Misverstanden over liefde” 
Het volgende artikel gaat over lot, timing en de verantwoordelijkheid die liefde óók van ons vraagt.