De Verdwenen Man
De Verdwenen Man — over emotionele afwezigheid en de stille leegte die achterblijft
Waarom hij verdwijnt, wat het met haar doet, en wat er nodig is om terug te keren.
Hij schreeuwt niet. Hij slaat niet met deuren. Hij blijft — fysiek.
Maar hij is er niet.
Zijn lichaam zit naast haar op de bank, maar zijn aandacht is elders.
In zijn hoofd. Zijn telefoon. Zijn werk. Zijn vermoeidheid. Zijn stilte.
Als zij praat, knikt hij. Soms zegt hij: “Ik hoor je.”
Maar zij voelt: hij is er al niet meer.
Niet écht.
Er is geen ruzie. Er is rust. Maar een soort rust die pijn doet:
want het is de stilte van verwijdering, van emotionele verdamping.
Hij is er nog, maar eigenlijk leeft zij naast zijn afwezigheid.
Dit is het patroon van de Verdwenen Man — een man die zich niet opzettelijk terugtrekt, maar geleidelijk onbereikbaar wordt.
Niet omdat hij niet wil verbinden, maar omdat hij niet heeft geleerd hoe.
In dit artikel onderzoeken we:
* Waarom hij verdwijnt (zonder dat hij het altijd zelf doorheeft)
* Hoe dat zichtbaar wordt
* En wat er nodig is om niet alleen terug te keren naar de relatie — maar eerst naar zichzelf.
Hoe herken je een Verdwenen Man?
De Verdwenen Man is niet vijandig, niet luid. Hij is vaak juist mild, behulpzaam, voorkomend.
Maar waar je op rekent — écht contact, betrokkenheid, emotionele aanwezigheid — ontbreekt.
Je herkent hem aan kleine dingen:
– Hij is altijd druk, ook al zegt hij dat hij ‘graag wil luisteren’.
– Hij zegt de goede dingen, maar je voelt: zijn hart is er niet bij.
– Hij vermijdt diepere gesprekken: “laten we het gezellig houden.”
– Seks is afwezig, oppervlakkig of mechanisch — met weinig lijfelijke aanwezigheid.
– Bij stress trekt hij zich terug: in werk, hobby’s, zijn hoofd.
– Confrontaties ontwijkt hij subtiel: hij “vergeet” afspraken, verschuift gesprekken, zegt “we komen er wel uit” — maar komt nergens echt op terug.
Hij is vaak vriendelijk. Maar nooit helemaal hier.
Deze afwezigheid is geen toeval — het is een verdedigingsmechanisme. En vaak oud.
Waarom verdwijnt hij?
De Verdwenen Man is geen slecht mens. Maar hij is bang.
Niet voor haar, maar voor wat nabijheid in hemzelf oproept: verwachting, confrontatie, kwetsbaarheid, verantwoordelijkheid.
Er zijn een paar veelvoorkomende wortels voor zijn verdwijning:
1. Overweldiging
Hij voelt zich snel overvraagd. Niet zozeer door zijn partner, maar juist vroeger, door zijn moeder en daardoor ook door het leven. Werk, gezin, verplichtingen — het wordt veel.
Hij heeft weinig innerlijke ruimte, maar weet niet hoe hij dat moet aangeven zonder het gevoel te hebben dat hij faalt.
Dus hij trekt zich terug. Eerst subtiel. Dan systematisch.
Niet om haar te straffen, maar om zichzelf te beschermen.
2. Onvermogen tot emotionele aanwezigheid
Veel mannen hebben nooit geleerd om emotioneel beschikbaar te zijn.
Zeker niet in relaties.
Kwetsbaarheid werd gezien als zwakte. Verdriet of twijfel als ‘lastig’.
Hij heeft geen taal voor zijn binnenwereld — en geen ervaring met blijven in ongemak.
Als het emotioneel spannend wordt, reageert zijn systeem met: afkappen, bevriezen, weglopen, verdoven.
3. Conflictvermijding
De Verdwenen Man wil vaak de lieve vrede bewaren. Hij is bang dat zijn aanwezigheid niet genoeg is, of dat hij tekortschiet.
Dus als er spanning is, kiest hij liever voor terugtrekken dan voor het risico op escalatie.
Hij rationaliseert dat als volwassen gedrag: “ik wil het niet erger maken.”
Maar intussen verlaat hij het contact — en laat zijn partner achter in een onuitgesproken leegte.
4. Schaamte en zelftwijfel
Sommige mannen dragen diepgewortelde schaamte: ik ben niet goed genoeg, ik doe het nooit goed.
In plaats van dat uit te spreken, verdwijnen ze — uit angst ontmaskerd te worden.
Ze maken zichzelf onzichtbaar om geen pijn te hoeven voelen.
Kerninzicht: Hij verdwijnt niet uit onwil, maar uit onvermogen. Maar zolang hij daar geen verantwoordelijkheid voor neemt, blijft hij afwezig — ook als hij fysiek dichtbij is.
Hoe wordt hij weer man?
* Aarden. Focussen. Aanwezig blijven.
De Verdwenen Man denkt vaak dat hij ‘rust’ zoekt.
Maar wat hij in werkelijkheid mist, is gronding.
Hij zweeft — in zijn hoofd, in zijn agenda, in zijn vermijding — omdat hij nooit geleerd heeft om in het volle leven te staan.
De eerste stap is dus niet praten. Niet oplossen.
Maar: terugkomen in zijn lichaam. Aarden. Focussen. Zakken.
* Aarden: in zijn lijf, in het hier en nu
Een man die verdwijnt, is meestal afgesneden van zijn fysieke ervaring.
Hij weet wel wat hij denkt — maar niet wat hij voelt.
Zijn adem zit hoog, zijn aandacht versnipperd, zijn zenuwstelsel gespannen.
Aarden is leren voelen: Hoe is het nu in mijn lijf? Wat gebeurt er als ik stil word? Wat probeer ik te vermijden?
Praktisch betekent dit:
– Regelmatige lichaamsbeweging (niet om te presteren, maar om te voelen)
– Ademwerk of lichaamsgerichte therapie
– Minder schermtijd, meer stilte
– Stoppen met jezelf verdoven: geen vlucht in werk, verslaving of pseudo-spiritualiteit
Zonder lijf, geen aanwezigheid. Zonder aanwezigheid, geen relatie.
* Focussen: leren kiezen en leiden
De Verdwenen Man mist vaak richting. Hij reageert op het leven, maar leidt het niet.
Hij laat zich leven door deadlines, anderen, verwachtingen — en verliest zichzelf onderweg.
Focussen betekent:
– Eigenaarschap nemen over zijn keuzes
– Niet langer wachten tot het ‘rustiger wordt’, maar duidelijke prioriteiten stellen
– Richting aangeven in zijn leven én in de relatie
– Verantwoordelijkheid nemen voor zijn afwezigheid zonder in schuld of slachtofferschap te vluchten
De afwezige man denkt dat focus hem vastzet. Maar het is juist wat hem terugbrengt in zijn kracht.
Blijven in ongemak
De kern van zijn verdwijnen is vermijding.
Dus de werkelijke groei begint pas wanneer hij blijft zitten waar hij normaal opstaat.
– In een ongemakkelijk gesprek
– In stilte als hij niets weet te zeggen
– In het lijf als oude emoties opspelen
– In het contact met zijn partner als hij zich onveilig voelt
Hij hoeft niet alles te fixen. Maar hij moet leren blijven staan in dat wat hij eerder uit de weg ging.
* Wat dat oplevert
Een man die aards is, gefocust en beschikbaar, brengt iets zeldzaams in een relatie:
rust zónder afstand, en kracht zónder controle.
Niet door groter te worden dan de ander, maar door zichzelf volledig te bewonen.
Hij komt thuis in zichzelf — en kan van daaruit pas echt thuis zijn bij de ander.
De Dominante Vrouw
De vrouw die aanwezig wordt waar hij verdwijnt — en dan het roer overneemt
Ze is scherp, zelfstandig, verantwoordelijk.
Ze voelt zijn afwezigheid en denkt onbewust: “Dan doe ik het wel.”
Zij regelt. Zij beslist. Zij initieert gesprekken, vakanties, intimiteit, therapie.
Ze leidt het gezin, de relatie, het emotionele proces.
Zij bewoont de ruimte — omdat hij dat niet doet.
Maar hoe krachtig ze ook lijkt, diep vanbinnen is ze vaak moe. En verdrietig.
Want al haar initiatief komt voort uit een gemis.
Een verlangen: “Wil jij er ook eens zijn?”
Wat is haar oorsprong?
– Vaak opgegroeid in een onveilige, onbetrouwbare omgeving: zij móest sterk zijn.
– Emotionele afwezigheid van vader → zij ontwikkelt zichzelf tot de ‘redder’, de leider.
– Liefde wordt onbewust gekoppeld aan controle of overzicht houden.
Ze denkt dat haar kracht de relatie redt, maar diezelfde kracht overschaduwt hem.
En onbewust bevestigt ze zijn patroon: Hij verdwijnt -> zij neemt over -> hij voelt zich overbodig -> hij verdwijnt verder.
Hoe ondermijnt ze zichzelf?
– Ze wordt een soort ‘moeder’ in plaats van geliefde.
– Ze rationaliseert zijn afwezigheid: “Ik heb gewoon een wat minder communicatieve partner.”
– Ze houdt alles in de lucht — maar diep vanbinnen voelt ze zich alleen.
Seksualiteit lijdt hieronder. Niet alleen omdat hij wegtrekt,
maar ook omdat zij haar zachtheid en ontvankelijkheid heeft moeten opgeven om de relatie overeind te houden.
Kerninzicht: Dominantie is vaak de buitenkant van een verlangen dat geen bedding vindt.
Twee gezichten van de partner
Het is dus niet óf de pleaser, óf de dominante vrouw.
Het is vaak een combinatie van beide:
– Ze past zich aan om de relatie te redden
– Maar als dat niet werkt, neemt ze het over
In beide gevallen gebeurt er iets fundamenteels:
Ze is voortdurend in beweging, terwijl hij steeds meer verdwijnt.
