Liefde vraagt volwassenheid

Over waarom verantwoordelijkheid, zorg en verbinding iets anders zijn dan wat we vaak denken
Inleiding op een drieluik over de volwassen relatie

We zeggen vaak dat liefde vanzelf moet gaan. Dat het licht moet voelen. Natuurlijk. Dat het stroomt.
En als het niet stroomt? Dan zoeken we naar ‘de juiste communicatie’, of we laten het los. Want dan is het misschien tóch niet meant to be.
Maar wat als die ideeën ons weghouden van iets veel belangrijkers?
Wat als liefde geen vanzelfsprekendheid is, maar een vaardigheid – een oefening in volwassenheid, elke dag opnieuw?
In intieme relaties raken we onvermijdelijk aan onze vroegste lagen: hechting, autonomie, afhankelijkheid, zelfbeeld. We projecteren, vermijden, versmelten, pleasen, redden of vluchten – vaak zonder het te merken. En noemen dat: liefde.
In dit drieluik onderzoek ik drie hardnekkige verwarringen in hoe we omgaan met liefde – en hoe we deze kunnen loslaten ten gunste van iets gezonders, gelijkwaardiger en menselijkers.

Deel 1: Verantwoordelijkheid is iets anders dan aanrommelen
Over hoe ‘go with the flow’ vaak vermijding is – en echte liefde vraagt dat we durven kiezen, blijven en aanwezig zijn.

Deel 2: Zorgvuldigheid is iets anders dan zorgen voor
Over hoe liefde niet hetzelfde is als fixen of pleasen – en hoe we kunnen geven zonder onszelf te verliezen.

Deel 3: Verbinden is iets anders dan versmelten
Over hoe echte intimiteit geen fusie is – maar de ontmoeting tussen twee mensen die zichzelf durven blijven in contact.

In elk artikel komen psychologie, neurologie, filosofie en spiritualiteit samen. Niet als theorieën, maar als spiegels. Want liefde is geen mysterie dat je moet begrijpen – het is een beweging die je moet durven maken.

Niet door harder je best te doen, maar door bewuster te zijn.