Misverstand: Als het ‘de bedoeling’ is, komt het vanzelf goed

Waarom liefde geen kosmisch gemak is, maar een aards proces
Liefde op bestelling van het universum

Het klinkt geruststellend:
– “Wat God voor jou bedoeld heeft, zal je niet ontgaan.”
– “Als het de bedoeling is, komt het vanzelf op je pad.”
– “Je hoeft alleen maar los te laten en te vertrouwen.”

In spirituele kringen worden dit soort uitspraken vaak als waarheden gedeeld – met liefde, maar ook met risico. Want ze dragen een subtiele boodschap: dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen als iets lastig wordt.

In de context van liefde kan dit misverstand verlammend werken.
Want ja, er is timing, toeval, synchroniciteit. Maar er is óók menselijk gedrag, projectie, patronen, trauma en keuze. En als niemand die kant van het verhaal draagt, gaat zelfs een zogenaamd ‘de bedoeling’-relatie alsnog stuk.

In dit vijfde artikel uit de serie “Misverstanden over liefde” ontmaskeren we de spirituele vermijding achter het ‘de bedoeling‘-idee – en onderzoeken we wat er werkelijk nodig is om liefde levend te houden als het leven begint.

Vermijding verpakt als vertrouwen

In de psychologie heet dit fenomeen soms een externe locus of control: het idee dat je leven (en liefde) vooral gestuurd wordt door krachten buiten jezelf.

Het kan prettig zijn om je te beroepen op het universum, je gidsen, de sterren of vorige levens – vooral als een relatie schuurt. Maar vaak is dat een vermomming van:
– Conflictvermijding
– Hechtingsangst
– Vermijden van volwassen verantwoordelijkheid

Zeggen “Het liep zoals het lopen moest” is soms wijsheid.
Maar soms ook: onbewuste vermijding van wat je zelf niet durfde aangaan.

“Het universum lost niet op wat jij weigert aan te kijken.”

Werkelijke volwassenheid in relaties betekent:
– kunnen blijven als het spannend wordt,
– verantwoordelijkheid nemen voor je gedrag,
– keuzes maken die niet altijd voelen als flow, maar wel als zorgvuldigheid.

Van magisch denken naar volwassen verantwoordelijkheid

Kinderen denken magisch. Dat is normaal en noodzakelijk. Ze geloven:
– dat hun ouders gedachten kunnen lezen,
– dat als ze lief genoeg zijn, alles goed komt,
– dat pijn vanzelf overgaat als ze maar hun best doen.

Als we dat magische denken meenemen naar onze relaties, verwachten we onbewust dat liefde vanzelf herstelt wat stuk is, zonder dat wij hoeven kiezen, spreken, handelen.

Maar volwassen relaties vragen iets anders:
– bewustzijn,
– aanwezigheid,
– handelen in ongemak.

“Wat als kind een hoopvolle fantasie was, wordt in volwassenheid een vorm van vermijding. Liefde vraagt dat je meedoet — niet dat je afwacht.”

Waarom verantwoordelijkheid niet ‘onnatuurlijk’ is

Vanuit het zenuwstelsel gezien is liefde een leerproces, geen spirituele bypass.
We verbinden via co-regulatie, en dat proces is vaak verre van ‘moeiteloos’. Het vraagt:
– leren omgaan met spanning,
– verdragen van afwijzing,
– aanspreken op gedrag,
– herstellen van triggers.

De gedachte “Als het de bedoeling is, gaat het vanzelf” overschrijft vaak wat ons lichaam probeert aan te geven:
– dat nabijheid spannend is,
– dat veiligheid gebouwd moet worden,
– dat liefde niet altijd rustgevend voelt — juist omdat het echt is.

“Je zenuwstelsel gelooft niet in de bedoeling. Het gelooft in ervaring.”

Door telkens terug te vallen op de overtuiging dat ‘het wel goedkomt als het de bedoeling is’, vermijden we de ongemakkelijke maar transformerende momenten waarin liefde geaard wordt in het lichaam.

Liefde als praxis, niet als projectie

De filosoof Erich Fromm schreef al in de jaren ’50 dat liefde geen sentiment is, maar een vaardigheid. Een actieve beoefening. En dus geen passieve beloning van het universum.

In plaats van een soort voorbestemd pad dat je moet herkennen, ziet hij liefde als een ethische handeling:
– een verantwoordelijkheid naar jezelf én de ander,
– een dagelijkse oefening in aandacht, geduld, en aanwezigheid.

Filosofisch gezien is het idee van de bedoeling vaak een ontkenning van menselijke verantwoordelijkheid. Alsof liefde geen keuze is, maar een kosmisch script dat je alleen hoeft te volgen. Maar zonder keuze is er geen liefde – alleen lot.

“Liefde zonder keuze is geen liefde, maar overgave aan projectie.”

Overgave is geen passiviteit

Echte spiritualiteit vraagt juist meer belichaming, meer verantwoordelijkheid, meer aanwezigheid. Niet minder.

Spiritueel volwassen liefde is niet: “Ik laat het universum beslissen.”
Maar: “Ik stem me af op wat groter is dan ik — én ik doe mijn werk op aarde.”

Veel mensen verwarren overgave met opgeven.
Of vertrouwen met vermijden.
Maar liefde als spiritueel pad vraagt dat je ook:
– pijn aankijkt,
– leert communiceren,
– fouten herkent,
– en keuzes maakt in lijn met je waarden — niet alleen je verlangens.

“Je kunt geloven in het grotere plan, en tóch vandaag sorry zeggen.”

Liefde vraagt mens-zijn

Het idee dat het universum alles wel regelt, klinkt spiritueel. Maar het wordt pas waar als jij jouw aandeel doet.

Want liefde is niet alleen energetisch. Het is ook:
– aards,
– relationeel,
– stroef soms,
– maar echt.

Je hoeft het niet allemaal zelf te dragen.
Maar je moet wél verschijnen.

In het volgende artikel nemen we een pijnlijk misverstand onder de loep: Liefde geven zonder iets terug te verwachten uit de serie “Misverstanden over liefde”.